Het begon allemaal zo onschuldig. Ik liep door De Malle Utrechtse Poging tot een Mall, oftewel, Hoog Catherijne. Ik had geen zin om in m'n uppie te eten, en belde L., een goede vriend van mij, of hij iets te doen had. "ik ben net aan 't barbecueën met collega's bij mij op de woonboot, kom gezellig mee eten!" Tot zover niks aan de hand, gezellige mini-barbecue op de steiger voor de woonboot, gezellige mensen...
Na afloop wil ik helpen afruimen. Ik pak drie bordjes, doe een stap opzij en PLONS! Ik val in de Vecht. En meteen daarna: AUW! Want op wonderbaarlijke wijze stuiterden de bordjes via mijn hoofd het water in. En toen weer een PLONS! Dat was mijn trouwe Beatles-tas die van mijn schouder ook in het water viel, en nu rond dobberde als een badeendje. "Help, mijn boeken verzuipen!" roep ik in paniek. L. komt aanrennen, schrikt als hij het tafereeltje ziet. "Red alsjeblief eerst mijn boeken, ik had er net eentje cadeau gekregen! Mijn tas zinkt bijna!" roep ik hem toe. Dan krijg ik opeens de slappe lach. Want ik heb ontdekt dat ik maar met één been, mijn linkerbeen, in de Vecht ben gevallen. Om precies te zijn, tussen de steiger en een balk ernaast.
Daar hang ik dan. Mijn rechterbeen is op zijn knie gegaan en dreigt ook in het water te glijden. Van de schrik en de bijbehorende slappe lach voel ik niet eens dat het pijn doet. Tegelijkertijd gaat m'n tas bijna kopje onder, de hengsels lijken zich smekend uit te strekken naar de sterrenlucht, maar L. grist de tas net op tijd uit de Vecht. Meteen grabbel ik mijn boeken uit de doorweekte tas. Gelukkig, bijna geen waterschade! Helaas is mijn koetjessleutelhanger ondertussen veranderd in een zeekoe, en mijn Monster van Loch Ness-sleutelhanger kan minder goed zwemmen dan je zou verwachten van een monster uit een meer. Dan pak ik de hand van L.. Hij moet flink krachtzetten voordat de steiger mij loslaat uit de houten wurggreep.
Eenmaal binnen - ik sta te klappertanden van de kou- is L. nog steeds geschrokken. Dus leg ik uit dat de schade beperkt is gebleven tot één doorweekt legging-been en een dito schoen. Pas als ik al grinnikend het Vechtwater uit mijn sok sta te wringen, en wijs op de natte voetafdrukken op het parket, kan hij er ook om lachen. "Zoiets kan ook alleen maar jou overkomen" zegt hij. "Nou" protesteer ik "Je zei een uurtje terug nog tegen je collega’s dat er bij je verjaardag wel eens mensen van je woonboot af, in het water zijn gevallen.” “Ja, maar die waren dronken,” zegt hij “Jij hebt maar 1 glas rosé op.” Oeps, daar heeft hij gelijk in. Want het enige wat ik de schuld kan geven voor m’n doorweekte kleren, dat is mijn eigen onhandigheid. “Dus” zeg ik “Of jij moet gewoon aan wal gaan wonen, of ik doe de volgende keer wel een reddingsvest om.”
Na afloop wil ik helpen afruimen. Ik pak drie bordjes, doe een stap opzij en PLONS! Ik val in de Vecht. En meteen daarna: AUW! Want op wonderbaarlijke wijze stuiterden de bordjes via mijn hoofd het water in. En toen weer een PLONS! Dat was mijn trouwe Beatles-tas die van mijn schouder ook in het water viel, en nu rond dobberde als een badeendje. "Help, mijn boeken verzuipen!" roep ik in paniek. L. komt aanrennen, schrikt als hij het tafereeltje ziet. "Red alsjeblief eerst mijn boeken, ik had er net eentje cadeau gekregen! Mijn tas zinkt bijna!" roep ik hem toe. Dan krijg ik opeens de slappe lach. Want ik heb ontdekt dat ik maar met één been, mijn linkerbeen, in de Vecht ben gevallen. Om precies te zijn, tussen de steiger en een balk ernaast.
Daar hang ik dan. Mijn rechterbeen is op zijn knie gegaan en dreigt ook in het water te glijden. Van de schrik en de bijbehorende slappe lach voel ik niet eens dat het pijn doet. Tegelijkertijd gaat m'n tas bijna kopje onder, de hengsels lijken zich smekend uit te strekken naar de sterrenlucht, maar L. grist de tas net op tijd uit de Vecht. Meteen grabbel ik mijn boeken uit de doorweekte tas. Gelukkig, bijna geen waterschade! Helaas is mijn koetjessleutelhanger ondertussen veranderd in een zeekoe, en mijn Monster van Loch Ness-sleutelhanger kan minder goed zwemmen dan je zou verwachten van een monster uit een meer. Dan pak ik de hand van L.. Hij moet flink krachtzetten voordat de steiger mij loslaat uit de houten wurggreep.
Eenmaal binnen - ik sta te klappertanden van de kou- is L. nog steeds geschrokken. Dus leg ik uit dat de schade beperkt is gebleven tot één doorweekt legging-been en een dito schoen. Pas als ik al grinnikend het Vechtwater uit mijn sok sta te wringen, en wijs op de natte voetafdrukken op het parket, kan hij er ook om lachen. "Zoiets kan ook alleen maar jou overkomen" zegt hij. "Nou" protesteer ik "Je zei een uurtje terug nog tegen je collega’s dat er bij je verjaardag wel eens mensen van je woonboot af, in het water zijn gevallen.” “Ja, maar die waren dronken,” zegt hij “Jij hebt maar 1 glas rosé op.” Oeps, daar heeft hij gelijk in. Want het enige wat ik de schuld kan geven voor m’n doorweekte kleren, dat is mijn eigen onhandigheid. “Dus” zeg ik “Of jij moet gewoon aan wal gaan wonen, of ik doe de volgende keer wel een reddingsvest om.”
Log in om te reageren.
