Ik kijk naar het televisiescherm en zie hoe de man met de olifant op zijn rug van Limburg naar Groningen trekt, van Oost naar West, van de dierentuin naar het gerechtshof. De op zijn schouders drukkende godheid Ganesh, versierd met rode en oranje bloemen, staat voor ‘vernieuwing’ en ‘achterlaten van angst’. Zijn lichaam rust in boeddhahouding op een sokkel die gevuld is met opgeschreven wensen en intenties van de mens die zoekt en hoopt te vinden.
De afgelopen weken ben ik, als zoekende (volgens zeggen) vrouw van de wereld, veel bezig geweest met wat een proces van vernieuwing ten diepste inhoudt. Niets is nieuw onder de zon. Betekent dit dan ook dat wat voor mij nieuw is eigenlijk helemaal niet nieuw is, maar gewoonweg onherkenbaar voor de ogen van mijn hart? Hoe komt het dat een nieuwe situatie voor de ene mens verfrissend is en voor de andere verlammende angst oproept?
Culturele antropologen hebben hier veel onderzoek naar gedaan en zijn (net als veel andere ‘logen’ en ‘sofen’) tot de conclusie gekomen dat elke nieuwe situatie gepaard gaat met angst. Angst om te blijven waar je bent óf angst voor het onbekende, waardoor je het vertrouwde al dan niet achter je laat. ‘Nieuwe situaties creëren nieuw inzicht en nieuwe moed’, zeggen de geleerden wijselijk, en toch kiezen we er massaal en met grote regelmaat voor om het oude vast te houden en het nieuwe voor ons uit te schuiven.
Ik denk terug aan Ganesh en aan hoe de ongeschoren man deze zwaarlijvige afgod op zijn schouders met zich meedroeg. Zijn we niet net als hij?
(……..)
Vaak (h)erkennen we onze kwetsbaarheden niet of beweren we zelfs dat we niet in ze geloven. We roepen dat we het nieuwe aan zullen gaan, maar tegelijkertijd staan we stijf van angst en keren we onophoudelijk terug naar het stenen tijdperk van onze ziel.
We proberen de wereld te overtuigen van de onwerkelijkheid van ons leven en plaatsen de angst voor ware vernieuwing op een sokkel, waarna we onze versteende Ganesh versieren met mooie woorden. Vervolgens verbergen we in de sokkel onze hoopvolle intenties en dromen, die we voortdurend schrijven op het papier van ons kwetsbare hart. Dat hart, dat ondanks alles…onophoudelijk zoekt naar nieuw.
Het wordt tijd dat we ophouden met het dragen van onze bedrieglijke olifant. Het heeft lang genoeg geduurd dat onze dromen en gedachten verborgen zijn in het voetstuk van zijn bestaan. Laat steen veranderen in vlees en laat duisternis veranderen in licht. Dan zal vernieuwing ontvouwen vanuit het binnenste van je zijn.
De afgelopen weken ben ik, als zoekende (volgens zeggen) vrouw van de wereld, veel bezig geweest met wat een proces van vernieuwing ten diepste inhoudt. Niets is nieuw onder de zon. Betekent dit dan ook dat wat voor mij nieuw is eigenlijk helemaal niet nieuw is, maar gewoonweg onherkenbaar voor de ogen van mijn hart? Hoe komt het dat een nieuwe situatie voor de ene mens verfrissend is en voor de andere verlammende angst oproept?
Culturele antropologen hebben hier veel onderzoek naar gedaan en zijn (net als veel andere ‘logen’ en ‘sofen’) tot de conclusie gekomen dat elke nieuwe situatie gepaard gaat met angst. Angst om te blijven waar je bent óf angst voor het onbekende, waardoor je het vertrouwde al dan niet achter je laat. ‘Nieuwe situaties creëren nieuw inzicht en nieuwe moed’, zeggen de geleerden wijselijk, en toch kiezen we er massaal en met grote regelmaat voor om het oude vast te houden en het nieuwe voor ons uit te schuiven.
Ik denk terug aan Ganesh en aan hoe de ongeschoren man deze zwaarlijvige afgod op zijn schouders met zich meedroeg. Zijn we niet net als hij?
(……..)
Vaak (h)erkennen we onze kwetsbaarheden niet of beweren we zelfs dat we niet in ze geloven. We roepen dat we het nieuwe aan zullen gaan, maar tegelijkertijd staan we stijf van angst en keren we onophoudelijk terug naar het stenen tijdperk van onze ziel.
We proberen de wereld te overtuigen van de onwerkelijkheid van ons leven en plaatsen de angst voor ware vernieuwing op een sokkel, waarna we onze versteende Ganesh versieren met mooie woorden. Vervolgens verbergen we in de sokkel onze hoopvolle intenties en dromen, die we voortdurend schrijven op het papier van ons kwetsbare hart. Dat hart, dat ondanks alles…onophoudelijk zoekt naar nieuw.
Het wordt tijd dat we ophouden met het dragen van onze bedrieglijke olifant. Het heeft lang genoeg geduurd dat onze dromen en gedachten verborgen zijn in het voetstuk van zijn bestaan. Laat steen veranderen in vlees en laat duisternis veranderen in licht. Dan zal vernieuwing ontvouwen vanuit het binnenste van je zijn.
Log in om te reageren.
