Daar stond ik dan. Op het station van Assen. Even daarvoor zat ik nog gewoon in de trein op weg naar Amersfoort. Verloren in de menigte kijk ik eens om me heen. Waar moet ik nu naar toe? Hoe kom ik eigenlijk in Amersfoort? En waarom duurt het toch allemaal zo lang? Een kwartier geleden hoorde ik een bons. Alsof er een koffer omviel. Tegelijk met die bons klonk het piepen van de remmen, en werd de trein al hortend en stotend tot stilstand gebracht. Een noodstop. Door de luidsprekers klonk de boodschap dat er een aanrijding had plaatsgevonden en dat we eventjes een paar minuutjes geduld moesten hebben.
Nou, dat kan natuurlijk gebeuren. Er staat al een trein, de machinist let niet helemaal goed op, remt iets te laat en je zit er tegenaan. Niet hard natuurlijk, anders hadden we dat wel gevoeld. Was het maar waar. Er verstreken een paar minuten en er klonk opnieuw een boodschap door de luidsprekers. Ditmaal werd ons meegedeeld dat de aanrijding plaats had gevonden met een persoon. Dokters, verplegers en overig ziekenhuispersoneel werd opgeroepen om zich te melden. Een minuut later werd die oproep weer ingetrokken. Het had geen zin meer…
Dat laatste moet deze persoon ook gedacht hebben. Vrienden, familie, de maatschappij, het had allemaal geen zin meer. Een gedachte die iemand zo ver gebracht heeft dat onder de trein springen nog de beste optie leek. Verschrikkelijk. Wat mogelijk nog erger is, is dat ik die persoon direct verwijten begon te maken. In gedachten foeterde ik tegen degene die ons dit had aangedaan. Iedereen in de trein is de dupe van een gek die onder de trein springt. We komen allemaal te laat op onze afspraken doordat iemand zo nodig onze trein uit moest kiezen om voor te springen.
Waarom kon hij niet de trein na ons kiezen? Allerlei gedachten die elkaar in razend tempo afwisselen. Het blijft niet alleen bij gedachten. Om me heen hoorde ik allerlei mensen schelden en mijn gedachten hardop uitspreken. Een gevoel van schaamte bekroop me. Waarom dacht ik dit? Hoe durfde ik zoiets ook maar te denken? Ik ben geen haar beter dan die mensen om me heen die schelden en tieren en boos zijn op degene die deze wanhoopsdaad begaan heeft.
Wat voor invloed heeft dit nou helemaal op mijn leven? Ach, ik kwam een paar uur te laat op mijn afspraak, maar dat stelt niets voor bij datgene wat de achterblijvers meemaken. Deze persoon had waarschijnlijk familie, vrienden en buren. Mensen die achterblijven met vraagtekens, gemis en misschien zelfs schuldgevoelens. En dan die machinist! Wat moet het erg zijn om zoiets mee te maken. Wat een schok als je beseft dat jij niet op tijd hebt kunnen remmen. Uiteraard weet je diep van binnen dat je dit niet had kunnen voorkomen, maar het blijft erg.
Toen ik weer goed en wel in de trein zat om mijn reis te vervolgen, heb ik mezelf dan ook even streng toegesproken. Ik ben me weer heel bewust van het feit dat ik vaak alleen aan mezelf denk. Egoïsme ten top. Een eye-opener na zo’n nare gebeurtenis. Het is goed om af en toe eens op deze manier stilgezet te worden en naar jezelf te kijken. Al hoop ik dat ik bij een volgend reflectie-moment niet weer 3 uur vertraging oploop…
Nou, dat kan natuurlijk gebeuren. Er staat al een trein, de machinist let niet helemaal goed op, remt iets te laat en je zit er tegenaan. Niet hard natuurlijk, anders hadden we dat wel gevoeld. Was het maar waar. Er verstreken een paar minuten en er klonk opnieuw een boodschap door de luidsprekers. Ditmaal werd ons meegedeeld dat de aanrijding plaats had gevonden met een persoon. Dokters, verplegers en overig ziekenhuispersoneel werd opgeroepen om zich te melden. Een minuut later werd die oproep weer ingetrokken. Het had geen zin meer…
Dat laatste moet deze persoon ook gedacht hebben. Vrienden, familie, de maatschappij, het had allemaal geen zin meer. Een gedachte die iemand zo ver gebracht heeft dat onder de trein springen nog de beste optie leek. Verschrikkelijk. Wat mogelijk nog erger is, is dat ik die persoon direct verwijten begon te maken. In gedachten foeterde ik tegen degene die ons dit had aangedaan. Iedereen in de trein is de dupe van een gek die onder de trein springt. We komen allemaal te laat op onze afspraken doordat iemand zo nodig onze trein uit moest kiezen om voor te springen.
Waarom kon hij niet de trein na ons kiezen? Allerlei gedachten die elkaar in razend tempo afwisselen. Het blijft niet alleen bij gedachten. Om me heen hoorde ik allerlei mensen schelden en mijn gedachten hardop uitspreken. Een gevoel van schaamte bekroop me. Waarom dacht ik dit? Hoe durfde ik zoiets ook maar te denken? Ik ben geen haar beter dan die mensen om me heen die schelden en tieren en boos zijn op degene die deze wanhoopsdaad begaan heeft.
Wat voor invloed heeft dit nou helemaal op mijn leven? Ach, ik kwam een paar uur te laat op mijn afspraak, maar dat stelt niets voor bij datgene wat de achterblijvers meemaken. Deze persoon had waarschijnlijk familie, vrienden en buren. Mensen die achterblijven met vraagtekens, gemis en misschien zelfs schuldgevoelens. En dan die machinist! Wat moet het erg zijn om zoiets mee te maken. Wat een schok als je beseft dat jij niet op tijd hebt kunnen remmen. Uiteraard weet je diep van binnen dat je dit niet had kunnen voorkomen, maar het blijft erg.
Toen ik weer goed en wel in de trein zat om mijn reis te vervolgen, heb ik mezelf dan ook even streng toegesproken. Ik ben me weer heel bewust van het feit dat ik vaak alleen aan mezelf denk. Egoïsme ten top. Een eye-opener na zo’n nare gebeurtenis. Het is goed om af en toe eens op deze manier stilgezet te worden en naar jezelf te kijken. Al hoop ik dat ik bij een volgend reflectie-moment niet weer 3 uur vertraging oploop…
Log in om te reageren.
