Ik krijg het dagelijks te horen. “Schattebout. Lieve schat. Klein poepie van me. Oh, je bent zó lief!” Het kan me niet vaak genoeg gezegd worden.
Hij luistert naar de naam ‘Peter’. Of ‘Petertje’. ‘Peet’ mag ook. Nu ja, luistert... Laten we zeggen dat zijn vorige huisgenoten hem zo hebben genoemd en dat hij gezegend is met een eigen willetje. Ik mag dat wel. Daarom houd ik ook zoveel van geiten en gevogelte. Maar dat geheel terzijde. Het is niet alleen een kwestie van karakter. Het ligt ook aan de opvoeding, die hij nooit echt heeft gehad.
Want van de gade van de halfzus van mijn moeders vader (en diens eega) mocht hij altijd alles. Hij pikte graag een spreekwoordelijk vorkje mee en kreeg alle kansen om mee te genieten van de weldaad van de lokale cuisine. Het bezoek had daardoor steevast ook gegeten en gedronken als ‘het vrouwtje’ uitnodigend naar het eten wees, waar onze gevederde vriend al zijn sporen had nagelaten.
Het mocht al duidelijk zijn: Peter is niet altijd in ons midden geweest. Nog niet zo heel lang geleden was hij de lieveling van ‘het vrouwtje’, dat getuige Peters spraakwaterval altijd bezig was met het doen van boodschappen en een plasje, en het ‘baasje’. Totdat het thuis niet langer ging en een zorgcentrum zich over hen ontfermde. In het begin was het even afwachten of de lieveling bij ons mocht blijven. Eerst zien, dan geloven. Vergeef me even het opzettelijk negeren van Hebreeën 11:1.
De eerste keer dat hij zijn repertoire ten gehore bracht, heb ik de kamer aan een uitvoerige inspectie onderworpen. Ergens moest een verborgen camera hangen. Er was vast ergens een cassetterecorder verstopt. Het was net alsof mijn oud-tante (schaterlach, hoest en nies incluis) zich op de een of andere wonderlijke wijze in de kooi had verschanst. Maar het was toch echt. Er was geen opnameapparaat. Geen bandje. Geen buikspreekpop. Er was ook geen aan-uitknop.
De kijkbuis ontlokt regelmatig gebrabbel aan zijn keeltje, maar daar houdt de logica ook wel op. Peter heeft maar één nadeel. Hij heeft - onder begeleiding van een hoog piepend geluid -met een zekere onvoorspelbare regelmaat de neiging om gierst, aardbeien, wortel en brood van zijn snavel naar zijn maag te verplaatsen – en vice versa, en wel op een plastic balletje in zijn kooi. Geen wonder, met al dat eten dat hij op het vorige adres kreeg, dachten we.
Maar hier doet hij het net zo goed. Een verkennend onderzoek van enkele verwante informanten zorgde voor opheldering. Want wat bleek? In de natuur is dit de manier waarop het mannelijke exemplaar van zijn soort indruk op een vrouwtje wil maken: door haar te voeren. Do not try this at home. Waarom onze geliefde huisgenoot het meeste zelf weer opeet, zal wel een enigma blijven. Ach, niets en niemand is perfect.
Twee sprekende ogen kijken me aan. Stilte. En dan… “Ik houd van je.”
Ah, ik ben gelukkig.
Hij luistert naar de naam ‘Peter’. Of ‘Petertje’. ‘Peet’ mag ook. Nu ja, luistert... Laten we zeggen dat zijn vorige huisgenoten hem zo hebben genoemd en dat hij gezegend is met een eigen willetje. Ik mag dat wel. Daarom houd ik ook zoveel van geiten en gevogelte. Maar dat geheel terzijde. Het is niet alleen een kwestie van karakter. Het ligt ook aan de opvoeding, die hij nooit echt heeft gehad.
Want van de gade van de halfzus van mijn moeders vader (en diens eega) mocht hij altijd alles. Hij pikte graag een spreekwoordelijk vorkje mee en kreeg alle kansen om mee te genieten van de weldaad van de lokale cuisine. Het bezoek had daardoor steevast ook gegeten en gedronken als ‘het vrouwtje’ uitnodigend naar het eten wees, waar onze gevederde vriend al zijn sporen had nagelaten.
Het mocht al duidelijk zijn: Peter is niet altijd in ons midden geweest. Nog niet zo heel lang geleden was hij de lieveling van ‘het vrouwtje’, dat getuige Peters spraakwaterval altijd bezig was met het doen van boodschappen en een plasje, en het ‘baasje’. Totdat het thuis niet langer ging en een zorgcentrum zich over hen ontfermde. In het begin was het even afwachten of de lieveling bij ons mocht blijven. Eerst zien, dan geloven. Vergeef me even het opzettelijk negeren van Hebreeën 11:1.
De eerste keer dat hij zijn repertoire ten gehore bracht, heb ik de kamer aan een uitvoerige inspectie onderworpen. Ergens moest een verborgen camera hangen. Er was vast ergens een cassetterecorder verstopt. Het was net alsof mijn oud-tante (schaterlach, hoest en nies incluis) zich op de een of andere wonderlijke wijze in de kooi had verschanst. Maar het was toch echt. Er was geen opnameapparaat. Geen bandje. Geen buikspreekpop. Er was ook geen aan-uitknop.
De kijkbuis ontlokt regelmatig gebrabbel aan zijn keeltje, maar daar houdt de logica ook wel op. Peter heeft maar één nadeel. Hij heeft - onder begeleiding van een hoog piepend geluid -met een zekere onvoorspelbare regelmaat de neiging om gierst, aardbeien, wortel en brood van zijn snavel naar zijn maag te verplaatsen – en vice versa, en wel op een plastic balletje in zijn kooi. Geen wonder, met al dat eten dat hij op het vorige adres kreeg, dachten we.
Maar hier doet hij het net zo goed. Een verkennend onderzoek van enkele verwante informanten zorgde voor opheldering. Want wat bleek? In de natuur is dit de manier waarop het mannelijke exemplaar van zijn soort indruk op een vrouwtje wil maken: door haar te voeren. Do not try this at home. Waarom onze geliefde huisgenoot het meeste zelf weer opeet, zal wel een enigma blijven. Ach, niets en niemand is perfect.
Twee sprekende ogen kijken me aan. Stilte. En dan… “Ik houd van je.”
Ah, ik ben gelukkig.
Log in om te reageren.
Maar praten deed ze niet hoor, en zingen eigenlijk ook niet letterlijk natuurlijk.
