Van achter ’t raampje van de combimagnetron kijkt de bananentaart mij zielig aan. Hij lijkt te zeggen vanuit zijn hartjesvorm: “Ja, ik kan er ook echt niks aan doen.” Maar ik trek mij niks aan van zijn puppydog blik. “Kom op,” roep ik naar de taart. “Word zoals op het plaatje!”.
Ik houd ‘m de grote foto uit Vijftig Vrolijke Taarten voor en tik erop met m’n vinger. “Kijk, ZO moet jij eruitzien! Met een knapperige korst en een goudkleurige vulling!” Maar de bananentaart stopt maar niet met zwart kijken en blijft week van binnen. Dan geeft ‘ie de luchtige geest en stort totaal in. Oh oh. Dat wordt nooit zo lekker als op het plaatje. Sowieso helemaal niet zoals op het plaatje.
En dat terwijl ik de bananentaart nodig heb voor m’n housewarmingparty. Daar ben ik al de hele dag mee bezig. Ik heb door een niet nader te noemen supermarkt gezworven, jeweetwel, die supermarkt waar je pluiswormpjes in vier verschillende kleuren krijgt. Sinds kort hebben ze daar ook mandjes met wieltjes. Die kun je als een hondje aan de lijn achter je aan slepen, maar je kunt ze ook voor je uitduwen en ze keihard de hoek om sturen. Dan moet ik me altijd inhouden om niet “VROEM! VROEM!” te gaan roepen.
M’n housewarmingparty moet namelijk een groots feest worden. Zo geweldig dat iedereen in de 22e eeuw het er nog over heeft. Met briljante en schitterende mensen, haute cuisine hapjes, geniale gesprekken en doorfeesten tot laat in de volgende middag. Met z’n allen in het park gaan zitten, terwijl de lucht strakblauw is en de zon de hele nacht doorschijnt. Zoiets als een Bacardi-reclame. Of een modereportage. Met allemaal mooie jonge mensen. (Want sinds ik 25 ben, voel ik me hoogbejaard en klaar voor huize Avondrust) Net als op het plaatje dus.
Vandaar dat ik met een giga meloen door de stad sjouw; felgekleurde bekertjes met bloemen erop haal; nu m’n bananentaart aanmaan om iets perfecter te worden en al een uur van te voren zenuwachtig zit te wachten op m’n gasten. Let’s get this party started!
Maar alleen drie van m’n beste vrienden komen langs. Boehoe….snif. En de bananentaart is ingestort. Snif, huil. Ik sta ook op punt van instorten. “Sorry lieve mensen”, zeg ik, terwijl ik de Meest Mislukte Bananentaart Ooit binnendraag, “Hij had er eigenlijk zo uit moeten zien”. Ik laat de foto zien. “Maar Solveig”, zegt J., m’n beste vriendin. “Eten op foto’s wordt altijd volgestopt met chemicaliën of het wordt geverfd! En dan ook nog eens goed belicht! Net zoals acteurs op tv en in films altijd gemake-upt en mooi belicht worden.”
Dan hebben we goede gesprekken. Over het leven, over de toekomst, over geloof. Ondanks alles smaakt de taart heerlijk. Zwaluwen vliegen rondom m’n huis. Zie je zulke dingen ooit in de reclame? De werkelijkheid is veel mooier dan op het plaatje.
(Met dank aan F.)
Ik houd ‘m de grote foto uit Vijftig Vrolijke Taarten voor en tik erop met m’n vinger. “Kijk, ZO moet jij eruitzien! Met een knapperige korst en een goudkleurige vulling!” Maar de bananentaart stopt maar niet met zwart kijken en blijft week van binnen. Dan geeft ‘ie de luchtige geest en stort totaal in. Oh oh. Dat wordt nooit zo lekker als op het plaatje. Sowieso helemaal niet zoals op het plaatje.
En dat terwijl ik de bananentaart nodig heb voor m’n housewarmingparty. Daar ben ik al de hele dag mee bezig. Ik heb door een niet nader te noemen supermarkt gezworven, jeweetwel, die supermarkt waar je pluiswormpjes in vier verschillende kleuren krijgt. Sinds kort hebben ze daar ook mandjes met wieltjes. Die kun je als een hondje aan de lijn achter je aan slepen, maar je kunt ze ook voor je uitduwen en ze keihard de hoek om sturen. Dan moet ik me altijd inhouden om niet “VROEM! VROEM!” te gaan roepen.
M’n housewarmingparty moet namelijk een groots feest worden. Zo geweldig dat iedereen in de 22e eeuw het er nog over heeft. Met briljante en schitterende mensen, haute cuisine hapjes, geniale gesprekken en doorfeesten tot laat in de volgende middag. Met z’n allen in het park gaan zitten, terwijl de lucht strakblauw is en de zon de hele nacht doorschijnt. Zoiets als een Bacardi-reclame. Of een modereportage. Met allemaal mooie jonge mensen. (Want sinds ik 25 ben, voel ik me hoogbejaard en klaar voor huize Avondrust) Net als op het plaatje dus.
Vandaar dat ik met een giga meloen door de stad sjouw; felgekleurde bekertjes met bloemen erop haal; nu m’n bananentaart aanmaan om iets perfecter te worden en al een uur van te voren zenuwachtig zit te wachten op m’n gasten. Let’s get this party started!
Maar alleen drie van m’n beste vrienden komen langs. Boehoe….snif. En de bananentaart is ingestort. Snif, huil. Ik sta ook op punt van instorten. “Sorry lieve mensen”, zeg ik, terwijl ik de Meest Mislukte Bananentaart Ooit binnendraag, “Hij had er eigenlijk zo uit moeten zien”. Ik laat de foto zien. “Maar Solveig”, zegt J., m’n beste vriendin. “Eten op foto’s wordt altijd volgestopt met chemicaliën of het wordt geverfd! En dan ook nog eens goed belicht! Net zoals acteurs op tv en in films altijd gemake-upt en mooi belicht worden.”
Dan hebben we goede gesprekken. Over het leven, over de toekomst, over geloof. Ondanks alles smaakt de taart heerlijk. Zwaluwen vliegen rondom m’n huis. Zie je zulke dingen ooit in de reclame? De werkelijkheid is veel mooier dan op het plaatje.
(Met dank aan F.)
Log in om te reageren.
