Het begon met een vraag van mijn kant: ‘Waar staat de suiker?’ op het moment dat ik daar net voor stond. De desbetreffende supermarktmedewerker van de plaatselijke supermarkt vond het grappig. En ik ook. De volgende keer dat ik boodschappen ging doen was er weer iets waarom we samen lachten. Dit herhaalde zich een aantal keer. En zo ontstond langzaam ‘iets’.
Dat ‘iets’ laat zich het beste omschrijven als dat we elkaar altijd opmerkten. Even oogcontact, een lach, een complimentje, en – als zijn werkzaamheden het toelieten - een gesprekje. Ging ik in het verleden nog regelmatig in mijn niet altijd even charmante thuiskleding boodschappen doen, nu kleedde ik me steeds speciaal om. En liep voordat ik de supermarkt binnenstapte vaak nog even bij de Kruidvat naar binnen om te kijken of mijn haar wel goed zat.
Onbewust ging ik mijn boodschappenschema aanpassen op zijn werkschema wat ik inmiddels in grote lijnen kende. Ook ging ik vaker boodschappen doen. Expres dingen vergeten deed ik niet, maar ik aarzelde nooit om een keer extra terug te gaan. Wat vervolgens ook weer opgemerkt en leuk gevonden werd. Hoewel ik me realiseerde dat het contact en de daarbij behorende spanning vooral in deze setting leuk was, zag de dromer in mij het al voor zich. Een succesverhaal. In de Allerhande.
Hoewel, helemaal bij dromen bleef het niet. Na verloop van tijd kwam de vraag van zijn kant om wat te gaan drinken. Ik hoefde niet lang na te denken. We wisselden telefoonnummers uit. Op de groenteafdeling. We spraken af. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Het was steeds gezellig. En er was een klik. Maar… meer niet. De supermarktchemie was weg. Het bleef bij vriendschappelijk contact.
En zo werd boodschappen doen weer een neutrale activiteit. En ga ik straks gewoon lekker in mijn vormeloze wollen Peruaanse trui met lama-borduursels naar de Albert Heijn.
Dat ‘iets’ laat zich het beste omschrijven als dat we elkaar altijd opmerkten. Even oogcontact, een lach, een complimentje, en – als zijn werkzaamheden het toelieten - een gesprekje. Ging ik in het verleden nog regelmatig in mijn niet altijd even charmante thuiskleding boodschappen doen, nu kleedde ik me steeds speciaal om. En liep voordat ik de supermarkt binnenstapte vaak nog even bij de Kruidvat naar binnen om te kijken of mijn haar wel goed zat.
Onbewust ging ik mijn boodschappenschema aanpassen op zijn werkschema wat ik inmiddels in grote lijnen kende. Ook ging ik vaker boodschappen doen. Expres dingen vergeten deed ik niet, maar ik aarzelde nooit om een keer extra terug te gaan. Wat vervolgens ook weer opgemerkt en leuk gevonden werd. Hoewel ik me realiseerde dat het contact en de daarbij behorende spanning vooral in deze setting leuk was, zag de dromer in mij het al voor zich. Een succesverhaal. In de Allerhande.
Hoewel, helemaal bij dromen bleef het niet. Na verloop van tijd kwam de vraag van zijn kant om wat te gaan drinken. Ik hoefde niet lang na te denken. We wisselden telefoonnummers uit. Op de groenteafdeling. We spraken af. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Het was steeds gezellig. En er was een klik. Maar… meer niet. De supermarktchemie was weg. Het bleef bij vriendschappelijk contact.
En zo werd boodschappen doen weer een neutrale activiteit. En ga ik straks gewoon lekker in mijn vormeloze wollen Peruaanse trui met lama-borduursels naar de Albert Heijn.
Log in om te reageren.
