Het is bijna 10 uur ’s avonds, ik zit met een kop espresso op m’n dakterras. Hier is het enigszins koel. Boven mij weven twee sluierwolken zich aaneen. In een prachtig outro van kleur neemt de dag afscheid. De schemer valt, het licht verdwijnt, de warmte blijft. Voorbode van een zomernacht.
Ik had op een strandfeest kunnen zitten, maar heb het niet gedaan. Zoveel mensen op elkaar gep(l)akt, de zoekende blikken, vragende ogen. Voorzichtig of gedurfd dansen? De kat uit de boom kijken. Stoer je zonnebril ophouden als de zon al onder is. Aan de bar of in een loungehoek zitten en hopen dat je gezien wordt. Door iemand die echt oog voor je heeft.. Zou het zo gaan?
Na een warme werkdag won het verlangen naar rust en stilte het van m’n nieuwsgierigheid. Andere keer dan maar. Zo lijkt het me leuk om wat critici van m’n columns te ontmoeten. Benieuwd of ze live ook zo scherp en veroordelend zijn als ze zich soms in digitale vorm presenteren. Of dat de mening blijft verschillen, maar we ook tot verbinding komen. Misschien ontdekken we dan dat we slechts een verschillende kleur uitdragen van hetzelfde Licht dat door het prisma uiteen valt in zoveel schakeringen. Wie weet.
Twijfel of ik moet schrijven over een uit de lucht geschoten vliegtuig. Ik doe het niet, omdat ik me afvraag of het echt belangrijker is dan andere ernstige situaties in de wereld. Heb ik iets zinnigs toe te voegen aan de gebrokenheid die zoveel mensen nu verscheurt? Door wat voor oorzaak dan ook. Zonder met een makkelijk antwoord te komen.
Ik denk aan een vriendin waar ik momenteel geen woorden voor heb. Alsof ze even op zijn. Een nieuwe bron moet worden gevonden voor er weer stroming kan zijn. Tot die tijd een droogte. Als een nieuwe stroom de droogte bevloeit, komt er weer leven en vruchtbaarheid. Maar als de stroom z’n weg niet vindt, wordt de droogte een woestijn.
M’n espresso maakt plaats voor een andere Italiaan. Koud en fris zuur. Een zacht bittertje blijft achter in m’n mond. Aan de hemel zijn de eerste sterren zichtbaar. Twee olielampen doen hun best een vlam brandend te houden in een plagende avondbries.
Gedachten trokken voorbij, verweefden zich met elkaar en gingen weer uiteen. Vage lijnen aan de horizon. Zoals het leven goede momenten en gebrokenheid kan laten vervloeien of verder van elkaar kan verwijderen. Sluierwolken in de schemering. Uiteen gewaaid, een open hemel achterlatend.
Ik had op een strandfeest kunnen zitten, maar heb het niet gedaan. Zoveel mensen op elkaar gep(l)akt, de zoekende blikken, vragende ogen. Voorzichtig of gedurfd dansen? De kat uit de boom kijken. Stoer je zonnebril ophouden als de zon al onder is. Aan de bar of in een loungehoek zitten en hopen dat je gezien wordt. Door iemand die echt oog voor je heeft.. Zou het zo gaan?
Na een warme werkdag won het verlangen naar rust en stilte het van m’n nieuwsgierigheid. Andere keer dan maar. Zo lijkt het me leuk om wat critici van m’n columns te ontmoeten. Benieuwd of ze live ook zo scherp en veroordelend zijn als ze zich soms in digitale vorm presenteren. Of dat de mening blijft verschillen, maar we ook tot verbinding komen. Misschien ontdekken we dan dat we slechts een verschillende kleur uitdragen van hetzelfde Licht dat door het prisma uiteen valt in zoveel schakeringen. Wie weet.
Twijfel of ik moet schrijven over een uit de lucht geschoten vliegtuig. Ik doe het niet, omdat ik me afvraag of het echt belangrijker is dan andere ernstige situaties in de wereld. Heb ik iets zinnigs toe te voegen aan de gebrokenheid die zoveel mensen nu verscheurt? Door wat voor oorzaak dan ook. Zonder met een makkelijk antwoord te komen.
Ik denk aan een vriendin waar ik momenteel geen woorden voor heb. Alsof ze even op zijn. Een nieuwe bron moet worden gevonden voor er weer stroming kan zijn. Tot die tijd een droogte. Als een nieuwe stroom de droogte bevloeit, komt er weer leven en vruchtbaarheid. Maar als de stroom z’n weg niet vindt, wordt de droogte een woestijn.
M’n espresso maakt plaats voor een andere Italiaan. Koud en fris zuur. Een zacht bittertje blijft achter in m’n mond. Aan de hemel zijn de eerste sterren zichtbaar. Twee olielampen doen hun best een vlam brandend te houden in een plagende avondbries.
Gedachten trokken voorbij, verweefden zich met elkaar en gingen weer uiteen. Vage lijnen aan de horizon. Zoals het leven goede momenten en gebrokenheid kan laten vervloeien of verder van elkaar kan verwijderen. Sluierwolken in de schemering. Uiteen gewaaid, een open hemel achterlatend.
Log in om te reageren.
