Het spijt me. Hier had een column moeten staan over hoe ik met mijn (nu ex-) vriendin naar Lille ging en hoe mensen veranderen als ze op vakantie gaan. Maar deze column gaat daar niet over. Ik liet die column aan mijn nu-ex lezen, zoals ik altijd deed. Ze was mijn vaste tweede lezer en aan haar opmerkingen, geluidjes en leessnelheid leidde ik af of mijn columns ook maar enigszins te blieven waren. Maar de column die ik aan haar liet lezen over de vakantie was voor haar de aanleiding om heel erg boos te worden. En dat was voor ons de aanleiding (maar niet de oorzaak) om uit elkaar te gaan, na exact zeven maanden en zeven dagen.
Het is beter zo, hoewel deze column helaas niet zo leuk of diepgaand is als normaal. In de goede tijden maakten we plannen om de wereld te veroveren (letterlijk), hadden we het over het spijsverteringsysteem van zombies en luisterde ik naar verhalen over medische primers waar ik niks van begreep, terwijl ik vertelde over quantummechanica en haar observeerde om te voorkomen dat ik niet zeker wist waar ze zou zijn. In plaats daarvan zit ik nu met 201 hartvormige pepermuntjes uit een andere tijd (ik zou ze voor de correctheid moeten breken, alle 201), gekregen toen we 201 dagen wat hadden. De haren op de passagierstoel van mijn auto getuigen van haar constante rui. Het gebrek aan whatsappjes en kattenplaatjes sporen mij aan: het is tijd om dit alles te verwerken en mijzelf te herpakken en te hervinden.
Geen humoristische column dus, maar ik hoop over twee weken jullie weer te kunnen amuseren met een nieuwe column. Want achter de wolken schijnt altijd een nieuwe column te komen.
Het is beter zo, hoewel deze column helaas niet zo leuk of diepgaand is als normaal. In de goede tijden maakten we plannen om de wereld te veroveren (letterlijk), hadden we het over het spijsverteringsysteem van zombies en luisterde ik naar verhalen over medische primers waar ik niks van begreep, terwijl ik vertelde over quantummechanica en haar observeerde om te voorkomen dat ik niet zeker wist waar ze zou zijn. In plaats daarvan zit ik nu met 201 hartvormige pepermuntjes uit een andere tijd (ik zou ze voor de correctheid moeten breken, alle 201), gekregen toen we 201 dagen wat hadden. De haren op de passagierstoel van mijn auto getuigen van haar constante rui. Het gebrek aan whatsappjes en kattenplaatjes sporen mij aan: het is tijd om dit alles te verwerken en mijzelf te herpakken en te hervinden.
Geen humoristische column dus, maar ik hoop over twee weken jullie weer te kunnen amuseren met een nieuwe column. Want achter de wolken schijnt altijd een nieuwe column te komen.
Log in om te reageren.
