De Treinreis en de Steen in Mijn Schoen

Een fictief verhaal over een verliefdheid die opbloeide maar geen stand kon houden.

De eerste klik was er meteen. Een vonk, een herkenning, alsof we op hetzelfde ritme liepen. Mark – charismatisch, scherp, vol passie voor zijn werk en onmogelijk te negeren. We raakten verzeild in lange gesprekken, eerst toevallig bij de koffieautomaat, daarna bewust tijdens lunchwandelingen. Hij had die zeldzame gave om de wereld in felle kleuren te laten schijnen, alles leek mogelijk in zijn aanwezigheid. Een treinreis naar onbekend, spannend terrein, en ik had graag een kaartje gekocht.

Maar zoals elke treinreis kent ook deze haar schokken. Na verloop van tijd begon er iets te knagen. Een steentje in mijn schoen, eerst nauwelijks merkbaar, dan steeds hinderlijker. Het was Marks **absolute overtuiging dat zijn waarheid de enige waarheid was**. Een mening was voor hem geen perspectief, maar een onwrikbaar feit. Discussies veranderden langzaam in monologen. Suggesties werden niet overwogen, maar ontmanteld. Zijn passie kon omslaan in een onbuigzame hardheid die de lucht uit de ruimte trok.

Ik probeerde het steentje te negeren. "Misschien ben ik te gevoelig," fluisterde ik mezelf toe. "Misschien moet ik gewoon leren omgaan met zijn directheid. Iedereen heeft toch gebreken?" Ik probeerde mijn schoen aan te passen, andere sokken aan te trekken, zelfs anders te lopen – meer instemmend knikken, minder mijn eigen gedachten ventileren. Het hielp even, maar de steen bleef. Hard. Onveranderlijk. Elke keer dat zijn onwrikbaarheid naar boven kwam, deed het pijn. Het voelde als een muur waar ik keer op keer tegenaan liep, hopend dat deze keer misschien een deurtje zou zijn. Maar de muur was massief beton.

De frustratie groeide. Waarom kon hij niet *luisteren*? Waarom moest elke nuance verdwijnen onder de bulldozer van zijn gelijk? Ik zocht naar een knop, een handleiding, iets om die specifieke eigenschap bij te stellen. Ik las artikelen, peinsde over gesprekstechnieken. Maar de waarheid daalde zwaar neer: **dit was Mark. Dit zat diep geworteld, een fundament van zijn zijn, niet een losse schroef die ik even kon aandraaien.** De steen in mijn schoen was geen losse kiezel; het was een deel van het spoor zelf.

En hier kwam de kruising. Het klassieke advies luidt: "Accepteer hem zoals hij is." Leer de steen liefhebben. Zie de schoonheid in de hardheid. Maar die woorden pasten niet. Accepteren voelde als capituleren. Alsof ik tegen de pijn moest zeggen: "Jij mag er zijn, blijf maar lekker knagen." Alsof ik moest leren leven met een voortdurende botsing tegen die betonnen muur. Die acceptatie eiste een prijs van mijn eigen comfort, mijn behoefte aan wederkerigheid, mijn behoefte om *gehoord* te worden.

Dus koos ik een ander perron.

**Het slot gaat niet om het accepteren van de ander. Het gaat om het accepteren van de realiteit van de steen, en het accepteren van mijn eigen grenzen.**

Ik accepteerde dat die steen – Marks onwrikbare overtuiging – er was. Dat hij niet zou veranderen, niet door mijn wil, niet door mijn wensen, niet door mijn pijn. Ik accepteerde dat mijn pogingen om de steen weg te masseren of mijn voet te verbouwen, alleen maar tot meer blaren leidden. Ik accepteerde de simpele, harde realiteit: **deze eigenschap maakte onze reis, voor mij, oncomfortabel tot ondraaglijk.**

En in die acceptatie van de realiteit, lag mijn keuzevrijheid.

Ik koos niet voor een gevecht tegen de onveranderlijke steen. Ik koos niet voor een levenlang knarsetanden in de hoop dat het ooit beter zou worden. Ik koos voor mijn eigen comfort. Ik koos ervoor om **uit te stappen**.

Niet met wrok. Niet met de beschuldigende vinger (al voelde de frustratie soms wel zo). Maar met het heldere inzicht dat soms de meest vreedzame oplossing is om niet langer te proberen samen te reizen op een traject waar het landschap voor een van beiden te ruw is. Soms is de meest respectvolle daad – voor jezelf *en* uiteindelijk ook voor de ander – om te erkennen dat jullie wegen hier scheiden.

De klik was echt. De vonk bestond. Maar niet elke vonk kan een duurzame vlam voeden, zeker niet als de zuurstof wordt weggedrukt door onbuigzame rotsen. Ik waardeer de kleur die Mark in mijn leven bracht, maar ik draag geen schoenen met stenen meer. Mijn volgende reis kies ik op een spoor waar mijn voeten vrij kunnen bewegen, waar dialoog kan stromen, en waar de enige stenen onderweg zijn, niet in mijn schoen. Soms is de moedigste acceptatie die van je eigen behoefte aan ruimte, en de daad om die ruimte ook in te nemen.

**Het gaat niet om het accepteren van de ander; het gaat om het accepteren dat jouw pad soms een andere route vereist.**