Als alles anders liep

Ze had zo anders willen leven,
met licht dat zacht de morgen kust,
met handen vol van toekomstdromen,
niet stilgezet door donk’re rust.

De jaren gingen zonder vragen,
langs ramen waar geen zonlicht kwam.
Ze stond – of was het: werd gehouden –
gevangen in haar stille stam.

De kansen kwamen, liepen langs haar,
maar haar benen droegen niet.
De wil was wakker, ogen open,
maar haar hart sprak: "Nu nog niet."

Ze zag haar leven langzaam breken
onder lasten die geen naam meer droeg.
En telkens weer het oude steken
van hoop die al te vroeg bewoog.

Maar dan, daar in het onzichtbare,
waar geen mens haar ogen vindt,
legt God Zijn hand zacht op haar schouder,
als een Vader die bemint.

Hij zegt: "Mijn kind, Ik was daar bij je,
ook toen jij Mij niet meer zag.
Ik droeg je door de stille nachten,
Ik huilde met je elke dag."

"De jaren zijn voor Mij geen grenzen,
geen tijd is Mij te laat of oud.
Ik geef je nieuwe, frisse adem,
want wat Ik plant, dat wordt niet koud."

"Sta op, al is het langzaam, breekbaar,
al voel je je nog zwaar en klein.
Ik zal je sterken met Mijn vrede,
Ik zal vandaag jouw morgen zijn.