Een toevallig gesprek

De trein ratelt zachtjes over de rails, en ik zit achterin de wagon met een boek op schoot. Het is een rustige middag, en de meeste reizigers zijn verdiept in hun telefoon of dutten zachtjes weg. Mijn blik dwaalt af naar buiten, waar het landschap voorbijflitst in een waas van groen en blauw. Dan valt mijn oog op een man een paar zitjes verderop. Hij staart uit het raam, zijn gezicht getekend door een diepe vermoeidheid. Zijn schouders hangen naar voren, en zijn handen rusten slap op zijn knieën. Er zit iets in zijn houding dat me raakt – een soort verlorenheid die ik niet kan negeren.

Ik aarzel even, maar dan besluit ik naar hem toe te lopen. ‘Mag ik hier zitten?’ vraag ik, wijzend naar de stoel naast hem. Hij kijkt op, verrast, en knikt. ‘Natuurlijk,’ zegt hij zachtjes. Zijn stem klinkt moe, maar vriendelijk.

We beginnen te praten. Eerst over niets bijzonders – het weer, de vertraging van de trein, de drukte van alledag. Maar al snel komt het gesprek op diepere onderwerpen. Hij vertelt me over zijn leven, over hoe hij het gevoel heeft vast te zitten. ‘Ik ben het besef kwijt van wie ik ben,’ zegt hij, terwijl hij naar zijn handen staart. ‘En van wat ik wil in mijn leven.’ Zijn naam is Hendrik, en hij is midden dertig. De afgelopen tijd heeft hij veel meegemaakt: een verhuizing, ontslag genomen, ziekte in de familie. Het leven voelt als een wirwar van verplichtingen en verwachtingen, en hij weet niet meer waar hij naartoe moet.

‘Iedereen om mij heen heeft een stabiele carrière, een partner, kinderen,’ zegt hij. ‘Ik voel me alsof ik achterloop. Ik weet niet hoe ik de juiste beslissingen moet nemen.’ Wanneer hij anderen om advies vraagt, voelt hij zich verlamd. De meningen van anderen overweldigen hem, en hij blijft piekeren. Zijn slaap is onrustig, zijn gedachten zijn nooit stil.

Ik luister aandachtig, en voel ik dat dit gesprek belangrijk is. Er rolt een vraag uit mijn mond, alsof het precies de juiste timing heeft. ‘Wat voor activiteiten deed je graag als kind?’

Hij kijkt me aan, alsof hij de vraag niet meteen begrijpt. Dan valt er een stilte. Zijn blik wordt zachter, en er verschijnt een kleine glimlach om zijn lippen. ‘Wow,’ zegt hij zachtjes. ‘Dat is een interessante vraag.’ Hij pauzeert even, alsof hij terugreist in de tijd. ‘Ik was speels. Gek, energiek. Ik was grappig! Zo anders dan ik nu ben.’

Het is alsof er een vonk overspringt. Hij begint te vertellen over hoe hij als kind urenlang buiten speelde, hoe hij grappen maakte en mensen aan het lachen bracht. Over hoe hij altijd nieuwsgierig was, hoe hij dingen wilde uitproberen, hoe hij zich nooit liet tegenhouden door wat anderen van hem vonden. Zijn stem wordt levendiger, zijn gebaren groter. Het is alsof ik een glimp zie van de Hendrik die hij ooit was.

De trein rijdt verder, en het gesprek gaat dieper. We praten over hoe hij die speelsheid weer kan toelaten in zijn leven. ‘Misschien moet ik gewoon weer eens iets uitproberen,’ zegt hij, terwijl hij naar buiten staart. ‘Zonder na te denken over wat anderen ervan vinden.’ Ik knik. ‘Precies. Wat als je weer die nieuwsgierige, speelse versie van jezelf zou kunnen zijn?’

Wanneer de trein bij zijn halte aankomt, staat hij op met een andere energie dan waarmee hij binnenkwam. ‘Bedankt voor het gesprek,’ zegt hij. ‘Ik denk dat ik hier nog even over na ga denken.’ Ik glimlach. ‘Graag gedaan, Hendrik. Veel succes.’

De weken die volgen, denk ik af en toe aan dat gesprek in de trein. Ik vraag me af of het iets teweeg heeft gebracht. Dan, op een dag, krijg ik een berichtje van een onbekend nummer. Het is Hendrik. Hij vertelt me dat ons gesprek hem aan het denken heeft gezet. ‘Die vraag bleef maar in mijn hoofd spoken,’ schrijft hij. ‘Wat deed ik graag als kind? Ik ben er echt over gaan nadenken.’ Hij vertelt hoe hij kleine dingen is gaan doen die hem terugbrengen naar die speelsheid. Hij heeft weer grappen gemaakt, is gaan tekenen – iets wat hij als kind altijd deed – en heeft zelfs een improvisatieles geprobeerd. ‘Het voelt alsof ik mezelf langzaam weer terugvind,’ schrijft hij. ‘Alsof ik weer ruimte maak voor wie ik echt ben.’

Zijn bericht raakt me. Het laat zien hoe een toevallig gesprek, op een onverwacht moment, een diepgaand effect kan hebben. Soms zijn het de kleine vragen, de eenvoudige momenten, die ons terugbrengen naar wie we echt zijn. En nu vraag ik jou: wat deed jij graag als kind? Misschien is het tijd om die speelsheid, die levensvreugde, weer toe te laten in je leven. Wie weet wat voor moois er dan ontstaat.