Jij bent speciaal

Deze vrijdag was ik bij mijn coach die oefensessies met mij opneemt, ik sprak er hier eerder over. Ik besprak hoe die dag gelopen was.

Om 4:30 stond ik op, uitgerust en vroeg me af wat de droom die ik had, betekende. In die droom zat ik onverwacht aan het stuur van een auto met 3 vrienden, en keek naar de plaats waar de rem en gaspedaal zaten. De auto stopte, tegen mijn zin in. Daar werd ik wakker mee.

Ik had gedachten aan vroeger, en schreef die op het vroege uur uit. Het kwam op het volgende neer: ik heb al vanaf jonge leeftijd geprobeerd om uit te blinken. Als eerste in de tweede klas, toen ik met de rode pen van de juf mocht schrijven omdat ik weinig fouten had gemaakt in taal. Vervolgens toen ik in klas 4 overuren maakte om te wedijveren met andere klasgenoten om zoveel mogelijk sommen te maken. Daarna kwam sport, was ik bedreven in basketbal en tennis. Ik voelde me gezien vanwege mijn talent door klasgenoten en volwassenen. Na de schooltijd was er de eerst serieuze baan waar ik een talent bleek te hebben voor de verkoop van kleding. Totdat dat eindigde en ik op mijn 30-ste mijn spirituele zoektocht begon.

Ook die zoektocht was vaak een verlangen naar speciaal willen zijn, net als eerder. Ik verlangde naar een speciale, bovennatuurlijke ervaring die mij apart zou zetten van anderen. Het was de weg die uiteindelijk naar God leidde. Maar ook met God zat ik gevangen in die kooi. Steeds opnieuw zocht ik iets. Was het als kind Jozef waar ik fascinatie voor had, de afgelopen jaren waren het mensen die ik wonderen zag verrichten. Martin Koornstra werd ik fan van, Dite Coumou, er waren altijd wel weer mensen die ik bewonderde en na wilde apen.

Ik zat op de stoel van de coach vandaag en besprak bovenstaand verhaal over mijn leven. Ze vroeg me: welke coping zit er achter het speciaal willen zijn? Ik antwoordde dat ik als kind niet gezien, niet geliefd was en ik verlegen en teruggetrokken was. Juist ook met anderen erbij. Mijn coping was eerst terugtrekken geweest, hoorde ik deze middag van mijn moeder (God zij dank, kan ik het met haar bespreken), vervolgens hing ik de clown uit en zocht ik lange tijd een podium om mijn talenten te etaleren. Dat was een lange, lange onafgebroken weg met enthousiasme en verlangen naar iets wat me dichter bij dat speciale zou brengen om even vaak teleurgesteld te constateren dat het dat deze keer niet was. Tot ik weer opnieuw overtuigd raakte van iets dat mij speciaal liet zijn. Een langspeelplaat die ik keer op keer afspeelde, met telkens hetzelfde nummer en zelfde eind.

Tot deze middag. De coach deelde zelf haar verhaal over hoe zij haar kleine kind ook, nadat ze die zelf had leren kennen, nog steeds sprak, leerde kennen en vertroetelde. Daar sprak heel veel liefde uit. En dat was nieuw dat ik naast de momenten dat ik een sessie bezoek ook, net als met mijn volwassen ik, ik met mijn kleine kind in mij kan praten, het gerust kan stellen en lief voor mag zijn, zodat het tevoorschijn kan en mag komen. Dat is heel kwetsbaar, maar zo’n geweldige ontdekking.

Voor mij is dit een grote stap. Ineens valt een leven lang speciaal willen zijn terug te brengen tot dat kleine kind dat gezien en gehoord wil worden. Alsof een antwoord op al die keren dat ik vanuit coping reageerde uiteindelijk het enige juiste antwoord krijgt; het kleine kind in mij geruststellen. Alsof er een eind komt naar mijn eigen zoektocht in het leven, een leven waarin ik mijzelf al die keren eigenlijk voor de gek hield.

Ik hoop zo dat het mijn zoektocht laat eindigen, dat ik de coping zal herkennen voordat ik eraan begin. Dat kan volgens mijn coach door tegen het kind in mij te zeggen: ‘Jij bent speciaal.’, om het op die manier de ruimte te geven die al die tijd door de coping ingenomen is. Ruimte is ook het woord dat ik met deze nieuwe situatie associeer. Ook de ruimte die Jezus vult door dat kind te vullen met woorden van liefde, troost en acceptatie. Wat een heerlijk gevoel als mijn kind zich eindelijk gezien en gehoord mag voelen, mag weten dat het echt Gods geliefde kind is.

Amen.

Ik bedacht me na deze blog geplaatst te hebben het volgende: zou het nu eindelijk zo kunnen zijn dat dat jongetje, die puber, die adolescent, die volwassene en nu die volwassen man leert dat hij niets meer op te houden heeft. Dat nu de aandacht niet langer gericht is op hemzelf in al die levensfasen die voorbij gegaan zijn, de aandacht verlegd kan worden naar mijn naaste?

Zoals Jezus antwoordde in Mattheüs 22:37-39 ‘Heb de Here, uw God, lief met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dit gebod is het eerste en het belangrijkste. Het tweede gebod komt op hetzelfde neer: “Heb uw naaste net zo lief als uzelf.”’