Ikke, ikke, ikke ….

Van jongs af aan is er een stille stem in mij die gezien wil worden. Die stem was ik me nooit zo bewust. Toch zit die er. Vandaag werd ik er door de dagelijkse Bijbel-app van ‘24-7 prayer’ aan herinnerd. De tekst die eruit sprong vertaalde ik. Er stond: ‘Ik geef mijn verlangen om belangrijk te zijn over, en ook voor wat ik voor U doe om gezien en geprezen te worden door anderen. Help me op mijn weg met nederigheid en volharding.’

In mijn relatie kwam ik hem vorige week ook tegen, in mijn zucht naar speciaal willen zijn zoek ik naar meer dan het alledaagse. Dat zorgt ervoor dat juist dat wat onverklaarbaar is een grote aantrekkingskracht op mij heeft. Toen ik alleen was, en niemand mij liet corrigeren, was dat de voedingsbodem waaruit de psychose voortkwam. En nog steeds komt die behoefte nog af en toe naar boven.

In het gesprek met mijn vriendin bekeerde ik mij van die zucht ‘The Special One’ te zijn, zoals Jose Mourinho zich vaker noemt. Dat is zijn weg. Maar in mij zit er ook zo’n stem. Waar komt dat hardnekkige verlangen naar grootsheid vandaan?

De gedachte die bij me opkomt, is aan de opleiding tot maatschappelijk werker die ik rond mijn 30-ste volgde. In een van de studieblokken werd gevraagd mijzelf te tekenen. Hoewel ik zeker geen talent voor tekenen heb, zie ik die tekening zo voor mij. Ik had me boven op de wereld getekend als kind. Het beeld roept bij mij nog steeds de gedachte op dat ik de wereld onder mij wil hebben. Niet dat ik hoogmoedig ben. Maar nederigheid is echt iets dat ik dien te praktiseren.

Als kind kreeg ik de boodschap mee: ‘Er is geen plek voor jou op deze wereld.’ Ook dit is een voorbeeld van een kinddeel, waar mensen in hun verdere leven onbewust hun motivatie vandaan halen om vanuit die beschadigde waarheid hun leven in vorm te geven. Ik kan me voorstellen dat ik enerzijds vanuit deze overtuiging, geroepen voelde iemand te worden. Mijn vader gaf mij daarbij maar deels het goede voorbeeld, omdat hij niet beter wist.

Mijn ouders lieten mij vooral vrij in mijn keuzes, ipv een identiteit voor te spiegelen die ruimte biedt aan emoties, communciatie, geloof en zingeving. Al deze gebieden bleken onontgonnen gebieden voor mij. Dus ging ik zelf op zoek. En, zoals ik hier eerder deelde, belandde ik met vragen over wie ik ben en wat mijn doel is op aarde, in de GGZ. Eigenlijk is dat heel raar, dat als je vanuit je ouders niet de goede voorbeelden krijgt daarover, de GGZ die vragen gaat beantwoorden.

Afgelopen week vond ik de kernwaarden van de Hoop terug die aanbieden wat er voor mij belangrijk is. Herstel in de relatie met: jezelf, de ander, de schepping en met God. Kernwaarden die aangeven dat verbondenheid belangrijk is, ook verbondenheid of bewustzijn van jezelf. Dus dat ik in een GGZ-instelling terecht die afgeleiden van die kernboodschappen uitdragen is belangrijk geweest voor mij.

Uiteindelijk bleek dat ik mijn identiteit dus heb leren ontdekken, en nu leer wat mijn identiteit in Christus is. Daar past overgave van mijn verlangen om belangrijk te zijn en iets te willen betekenen ook in. Ik mag nederig leren zijn en dit met volharding toepassen. Dat is de weg die God mij wil leren. Wat daar ook in past, is om me steeds dieper bewust te zijn van de grootsheid van God. Want daarmee bevorder ik die nederigheid.

Als ik deze blog zo teruglees, bekruipt mij het gevoel dat ik God vaker mag zien als degene die mij leidt. Omdat juist daarin de afhankelijkheid zit die ik onbewust niet zo uitleef. Ik heb al enkele jaren nu het verlangen die afhankelijkheid van God op te willen zoeken en me niet voor te staan op mijn eigen prestaties. Het is alles genade. Ook dat kan schrijven, maar ernaar leven is de volgende stap. Heel bewust leven, weten dat Hij mij leidt. Weten dat ikke, ikke, ikke, mijn kinddeel was, onbewust van mijn Schepper, en dat er nu een nieuwe waarheid is (Lucas 10:27): ‘Heb de Here, uw God, lief met heel uw hart, met heel uw ziel, heel uw kracht en heel Uw verstand. En heb uw naaste zo lief als uzelf.’

Amen.