Rust roest niet

Het is woensdag, sinds anderhalve maand mijn vrije dag. Ik geniet ervan om mijn agenda leeg te hebben, en die vol te laten stromen met me-time. Zo deed ik vandaag boodschappen, ruimde ik mijn huis op en maakte schoon, las ik wat, maakte ik een wandeling, kocht bloemen, at een heerlijk lunch met vis en sliep een uur op de bank. Nu zijn dat op het oog heel eenvoudige dingen maar geniet ik daar enorm van. Hoe werkt dat voor mij?

Allereerst vind ik het prettig om in mijn drukke bestaan ook tijd te hebben voor mezelf. Tijd die niet ingepland is met afspraken. Dit schrijvende realiseer ik mij dat de tijd met mijn partner volgepland is met activiteiten, niet dat ik daar niet van geniet maar het is een deel van wie ik ben. Ik laad op door contact met mensen, maar ik laad ook op door wat ik in de eerste alinea schrijf door tijd voor mezelf te reserveren.

Een gevulde agenda is er niet alleen met mijn partner maar ook in mijn werk. Met het streven de gewenste contacturen per week te voldoen, volgen de afspraken elkaar in hoog tempo op. Dan moet ik oppassen om niet ook daar de nodige rust in te plannen. En dat doe ik zo goed en kwaad als het kan. Waarbij ik dagelijks in mijn pauze even naar buiten ga voor een ommetje.

Deze woensdag is dus zoveel mogelijk tijd voor mezelf. Ik hecht aan voldoende slaap, goed eten, stilte en beweging. Het zijn die vanzelfsprekende dingen, de gewone dingen die voor veel mensen zo lastig zijn. Dat zie ik om me heen, maar vooral ook in de spreekkamer. Ik zie de laatste tijd veel mensen die zo druk zijn dat ze niet aan zichzelf toekomen. Druk door hun werk, meer dan 40 uur werken, druk met hun gezin, en daarnaast nog druk met alle sociaal wenselijke ontspanning waardoor die laatste ook weer een nieuw moeten wordt.

Waar laad je dan weer op, vraag ik me meer dan eens af. Ik kom terug op mijn stokpaardje waar ik hier eerder over sprak, wie ben je. Ben je geworteld en gegrond in liefde, zodat je de lengte en breedte, de hoogte en diepte van Jezus eeuwigdurende liefde zal begrijpen. Dat laatste staat in de Bijbel. De basis van waaruit ik leef, is dan ook mijn geloof in God. Ik leer mijn identiteit in Christus te vinden, keer op keer.

En juist dat vinden van mijn identiteit in Hem is een sleutel gebleken. Waar ik door de week heen ook ben, Hij is er. Krijg ik negatieve gedachten, roept mijn kind het weer eens uit, dan ga ik naar Jezus. Om me er terstond van te bekeren, te belijden en vergeving te vragen als dat nodig is. Maar meer nog het is de basis onder al mijn gaan en staan. Of ik nu een dag met afspraken heb, met mijn partner mensen ontmoet of een dag zoals vandaag, tijd voor mezelf heb, ik hoor het zachte fluisteren van Gods Aanwezigheid door mijn leven klinken.

Daarmee kom ik op wat voor veel mensen ook een enorme uitdaging is, stil zijn; mijmeren. Dat doe ik vandaag op deze lege agenda-dag ook. Gewoon zitten op de bank en laten komen wat er is. Dan kan het zomaar zijn dat ik wil bidden, dat ik ineens een gedachte krijg aan iemand en daarvoor bidt of het is heerlijk stil om me heen. Alles in de kleur van de rust die Jezus predikt op het moment dat hij 40 dagen vast in de woestijn en tot Zijn Vader bidt.

En daarmee kom ik op het laatste wat ik ontdekt heb; vasten. Een nieuwe manier om mijn lichaam tot rust te laten komen. Nooit geweten dat het zulke nieuwe en mooie inzichten geeft over hoe Jezus en anderen in de Bijbel naar Gods wil vasten waardoor God hen en mij zal zegenen als ik daarin gehoorzaam ben. Er staat in Mattheüs 6:17-18 wat Jezus zegt: “Maar gij, zalf uw hoofd, als gij vast, en was uw gelaat, om u niet bij uw vasten aan de mensen te vertonen, maar aan uw Vader, die in het verborgene is; en uw Vader, die in het verborgene ziet, zal het u vergelden.”

Amen.