Laat het maar los

Dit gedicht schreef ik als vervolg op ‘Uit’ (zie vorige blog). Want hoe kun je uit staan als je nog veel vast houdt? Misschien wel vast moét houden? Loslaten kan klinken alsof je iets of iemand als een baksteen laat vallen. Met het risico op bezeren. Kun je misschien, in plaats van loslaten, iets doorgeven? Doorgeven aan God? Doorgeven aan een medemens? Die mee helpt dragen? Je staat niet alleen.


‘Laat het maar los’
klinkt zo eenvoudig.
Toch houd je vast,
staat schouder aan schouder.

Wat gebeurt er
als jij het niet draagt?
Wat is de reden
dat je niets aan Mij vraagt?

‘Laat het maar los’
wordt ‘geef het maar door’.
IK vang het op,
volg het spoor
van tranen,
verzamel ze in Mijn kruik.
Kom, geliefd kind,
huil en rust nu maar uit.

Laat het maar los,
geef het maar door,
IK zie je staan,
draag je en ga jou vóór
naar een wereld
zonder last, zonder pijn
kom maar, geef maar,
daar mag je nu al een beetje zijn

en straks …
straks neem IK je in Mijn armen

en nu …
nu al mag jij je aan Mijn aanwezigheid warmen.

MIJN kracht werkt door schepselen heen,
je bent niet alleen.

Laat het maar los:
al wat je vasthoudt,
wat je bezig houdt,
uit je slaap houdt.
Kom maar, geef maar,
je staat niet alleen.