Bestemming bereikt of onderweg zijn

Ik schreef vorige week hier op deze plek hoe ik door wat ik las eindelijk wist waartoe God mij geroepen heeft; werken als ervaringsdeskundige in de GGZ Dordrecht aan het herstel van mensen die net als ik vastgelopen zijn in hun leven. Terwijl ik het opschrijf denk ik aan wat ik las, het gezagsgebied waarover God ons als mens gesteld heeft dat bestaat uit: doelgroep, mensen en geografische gebied. Mijn roeping beantwoordt aan die definitie.

De week nadat ik dat las, schreef ik er niet alleen een blog over maar getuigde ik keer op keer van de betekenis die het voor mij heeft. Dat deed ik niet alleen naar mijn vriendin, maar ook naar vrienden, familie, collega’s en kennissen als zusters en broeders in geloof. En meermaals vertelde ik over het desbetreffende boek met de kennis over dit onderwerp.

Één gesprek bleef me in het bijzonder bij. Dat ging over het woord ‘bestemming’ dat ik gebruikte toen ik het over het gezagsgebied uit het boek had. De desbetreffende persoon zei, dat ze moeite had met dat woord. Alsof wanneer je dat bereikt hebt, je niet verder kunt. Ik liet het even voor wat het was, maar vanavond schrijf ik er over en geef ik deze blog die titel. De vraag die ik hier opwerp is: Als je, zoals ik in mijn vorige blog beschrijf precies helemaal op je plek bent in wat je doet, je het gevoel hebt dat er flow is elke dag opnieuw, kan je dan zeggen, als het werk zo mooi samenvalt met wie je bent, dat je je bestemming bereikt hebt? Of is het leven een reis waar je nooit echt aankomt, en het leven zelf opgebouwd is rond meerdere bestemmingen die je onderweg in je leven aandoet?

Interessante vraag vind ik. Zoals ik er nu naar kijk, en ik heb ervaring van meerdere verschillende banen gehad in mijn leven, zou ik neigen naar ‘het bereiken van mijn bestemming’. Echter gelijk denk ik, er zit een gevaar in. Want zet ik mezelf dan niet vast? En is een mens niet bestemd voor meer. Het was ook een vraag die in een ander gesprek met iemand, juist vandaag langs kwam. De vraag: als ik door hard werken iets doe waar ik helemaal in mijn plaats bij ben, moet ik dan verder willen reiken? Of kan het zo zijn dat ik juist binnen wat ik kan plekken zoek waar ik vaker die flow op zoek?

Met de kennis van nu denk ik heel sterk dat ik juist niet verder moet kijken, omdat ik zo heel goed aanvoel dat dit het terrein is waar ik helemaal tot mijn recht kom. Ik heb voor mijn gevoel lang genoeg gezocht naar nieuwe uitdagingen, maar stuk voor stuk liepen ze steeds weer op niets uit, of een poging die uitvloeide in het wachten op nieuwe inzichten. Dat is vorige week in een klap allemaal verleden tijd. Door te weten waar ik voor bestemd ben, weet ik nú juist ook heel goed wat ik niet ben en ken. En dat is zo lekker. Dat is zo’n verlichting, zo’n opluchting ook. Het geeft vleugels, elke dag weer. Het niet langer meer hoeven zoeken maar vooral ook weten wie ik ben en waar God mij in bedoeld heeft en waarom deuren niet open gingen, waar dat bijna normaal geworden was, geeft een enorme bevrijding.

Waar ik na lang zoeken op uitkom, is dat ik denk dat ik mijn bestemming gevonden heb. Ik ben 60, dus mijn werkzame leven loopt langzaam ten einde. Is er daarmee nog ruimte nieuwe dingen te ontdekken? Zeker wel. Voor het universele gezagsgebied, daar waar mijn leven en relatie in vorm krijgt. Daarin mag ik blijven groeien, maar voor wat betreft mijn werk geldt; Bestemming bereikt.

Ik ben aangekomen, ik mag rusten en genieten. Het was een lange reis, een ontdekkingsreis langs vele plaatsen, gevaren en uitdagingen. Mijn schip heeft butsen opgelopen, het heeft stormen en gevechten doorstaan, er zijn reparaties geweest. Maar het schip is opgekalefaterd, en na al die ervaringen in betere conditie dan ooit tevoren. Het weet welke koers het moet varen en kan nu elke nieuwe reis aan. Maar niet meer op de wereldzeeën, maar als loods voor andere schepen om een veilige haven aan te doen als een schip in zwaar weer gezeten heeft.

Wat me nog van het hart moet, is dat ik ook heel duidelijk zie hoe mensen en hun reis zo verschillen. Daar kwam de vraag in deze blog ook uit voort. We hebben allemaal onze eigen reis en levensweg die we volgen, met verschillende accenten. Waar de een tig banen heeft, is de ander honkvast. Waar de een een leven lang zoekende is, weet de ander precies wat bij haar/hem past. Het heeft te maken met perceptie, met welk bril kijk ik. Dus er is verschil, en dat is goed. Amen.