Naar buiten kijken….

Het is vrijdag, mijn vrije dag. Ik stond vroeg op en deed boodschappen met als voordeel een hele dag vóór mij. En dat is prettig. Ik houd ervan om ‘bij mijzelf uit te komen’. Niet dat ik de rest van de week als een kip zonder kop rond loop, maar als ik na een werkdag de rust zoek, is er niet de rust die ik in de vorige zin beschrijf.

Ik schreef een gedicht, ik ging wandelen en dat deed me zichtbaar goed. Er ontstonden ideeën voor de dag die voor me lag. Een gedachte die ik kreeg was: ‘Zoek ik naar uitbreiding van de bekendheid van de gedichten die ik schrijf, en zijn dat dan nieuwe wegen naar erkenning en is het toch een ego-ding ipv dat ik de invloed van Gods Koninkrijk groter maak.

Toen kwam er een gebed in mij naar boven: ‘Heer U kent mijn verlangen, eigenlijk is wat er is niet genoeg. Ondanks de mooie ervaringen dagelijks, de boeken die ik lees, al die getuigenissen. Is er leegte, niet op de toppen zijn, in vuur zijn. Eerder omschreef ik dat als woestijntijd. Maar dat is niet zo. Het is een altijd aan willen staan, voorbij gaan aan de eenvoud die het leven is. En de rust voelen samengevat in een gedicht. Ik voel mijn hart, die lichte pijn. Ook aan het begin van het wandelen. Wat wilt U mij laten zien Heilige Geest?’ ‘Trouw, koesteren’ krijg ik in gedachten, dat wat er is. Stilstaan.

En toen begon ik aan deze blog te schrijven. Want ik heb dat vaker dat ik eigenlijk stil wil staan en kijken. Net zoals ik vanochtend deed. Uit het raam een boom zie, die zo stil staat. Het staat voor mij symbool voor de tijd, dat die in veel dingen roerloos stil lijkt te staan en toch heel langzaam veranderd met de seizoenen, zoals deze boom.

Herken jij dat, dat je even stil staat en kijkt naar wat je voor je hebt en achter je, dat laatste vooral en dat je denkt: ‘Wow, wat is God groot in mijn leven?’. Het roept het verlangen in mij op hier mensen op te bevragen. Voor mij betekent het ook meer en meer de eindigheid van het leven. Misschien komt het door mijn nieuwe levensjaar, maar ik begin meer stil te staan dat het grootste deel van mijn leven achter mij ligt.

Raar eigenlijk dat ik niet altijd hier op aarde in een lichaam zal zijn, dat mijn ziel naar God gaat. Dat geloof ik. En raar dat ik zo hard loop en nu ik nog maar sinds kort eigenlijk geniet van het leven, ook door te schrijven, van alles wat God daarin te bieden heeft. Als ook de onbegrensde mogelijkheden die een leven in Christus mij biedt. Daardoor heb ik het leven meer lief dan het stilstaan bij het overgaan van mijn ziel.

Ik vroeg mijn moeder afgelopen week, ze is 88: ‘Mam, is er nog iets dat u tegen mij wilt zeggen nu je hoofd goed is. Wilt u daar eens over nadenken?’. Een heel wezenlijke vraag om open eindjes vast te kunnen maken, lijkt me. En ik ben in de gelukkige omstandigheid dat mijn moeder goed is en daar voor open staat; een geschenk. Vaak overlijden mensen en komen dan, als het passend is, de mooie herinneringen nog eens langs. Daar sorteer ik hier in voor, zodat gezegd kan worden wat mij dichter bij haar kan brengen. En is er niets dan is het ook goed. Dan hebben we het goed gedaan.

Als ik mijn leven nu overzie dan ben ik dankbaar, dankbaar voor wat God daarin betekent (de zon begint in mijn huiskamer te schijnen). Ja dat is het, werk waarin ik voort kan, relatie oké, familie goed, mooie vriendschappen, een prachtige gemeente met broeders en zusters, er is ontspanning, er is financiële zekerheid, kortom ik ben rijk gezegend. Dat is wat ik hier zie. En wat ik door wil geven: ‘Kijk om je heen, bezie wat er is, kijk wat voeding nodig heeft, zorg allereerst goed voor jezelf en je relatie met God en je naaste. Een hele opgave kan dat zijn. En pluk de vruchten van je arbeid en relax.’ Het staat zo beschreven in Genesis 1:13, op wat Hij de derde dag als resultaat van zijn werk geschapen had: ‘En God zag dat het goed was.’ Zo ervaar ik Gods wijsheid en voorbeeld voor mij hierin. Amen.