Het leven is een feest

Dit jaar ben ik 60 geworden. Je zou zeggen dat is al een heel eind, maar hoe langer hoe meer verlang ik er naar heel oud te willen worden. Misschien wel nog eens 60 jaar, dat is 120. Nou vooruit 100 dan toch.

Vanmiddag sprak ik een buurman van een paar deuren verder. Hij was betrokken bij de bouw van de huizen waar ik in woon begin jaren 80. Ik vertelde dat ik ook alweer 27 jaar in dezelfde straat op dezelfde plek aan het water woon, uitkijkend op mijn ouderlijk huis.

Het zet mij stil bij wat mijn leven is. En dat is een feest. Door mijn werk, mijn privé, mijn relatie, mijn familie, mijn vrienden maar bovenal door mijn geloof is er een groot verlangen hier zolang mogelijk te kunnen genieten. Dan lijkt zelfs 40 jaar maar heel kort. Nadenken over het leven daarna doe ik niet vaak, juist omdat er zoveel te genieten valt voor mij.

Ik vertelde het vandaag nog in een gesprek met mijn manager toen we het hadden over mentale gezondheid dat ik mij zo in balans voel. Dat ik energie krijg van mijn werk, dat de vrijheid die er is mij goed doet, dat ik voldoende rust en tijd vind om te ontspannen. En ja er zijn ook uitdagingen, maar niet meer dan een kring in het oppervlak van het water. Hoe langer, hoe meer is dat dat er gebeurt, kleine kringen wanneer een steen het oppervlak van het water in beroering brengt. Geen overstromingen meer, geen dijkdoorbraken, geen crisis. Heerlijk.

En toch sta ik met beide benen in het roerige water van de levens van mijn cliënten. Maar sinds ik bij de Hoop werk lijkt het wel alsof het me meestal makkelijk afgaat. Niet dat de mensen me onberoerd laten, maar ik neem zelden iets van hun problemen mee naar huis of het moet zijn dat ik God dank voor de mensen op mijn pad en voor hen bid. Dat doet me denken aan een bericht vandaag in het nieuws over vaak jonge psychiaters in de GGZ die het een uitdaging vinden met de werkdruk om te gaan. Zo kan het ook dus. Ik tel mijn zegeningen.

Ik ben God zo dankbaar voor de plek die Hij me, nu bijna drie jaar geleden, bij de Hoop gaf. Vandaag stond ik stil bij mijn vorige werkplek. De uitdagingen waren legio en lastig, maar ik zette door en bouwde langzaam mijn uren op. Om het werk voor school vaarwel te kunneen zeggen. Met nu uitzicht op een nieuwe fase bij de Hoop.

Naast mijn werk waar mijn geloof dagelijks in voor komt, vind ik het ook heerlijk om in mijn eigen tijd met geloof bezig te zijn. Zoals de vaste lezer weet ben ik een fervent lezer van christelijke boeken. Daarnaast bezoek ik soms een conferentie. Zo ook bijna drie weken terug. Een conferentie over dromen van Dite Coumou. Iemand die vanuit de Bijbel dromen is gaan onderzoeken en wat die betekenen in je dagelijks leven. Op die dag kocht haar boek ‘Dromenjager’. Eerst las ik steeds een stukje, maar sinds vorige week ben ik hooked. Hoe kan dat ineens?

In haar boek bespreekt ze hoe je Gods stem kan leren verstaan. Toen ik daarover begon te lezen, werd het boek ineens heel speciaal voor mij. Want het is net op een moment dat ik juist op zoek was naar hoe ik de Heilige Geest in mijn leven handen en voeten kan geven. Hoe dat deel van mijn leven kan zijn. Niet 1 of 2 keer op een dag, maar de dag door. En dat beschrijft zij eigenlijk heel goed, hoe dat werkt. Dus ben ik begonnen met hele bladzijden tekst over te typen zodat het dieper tot me doordringt. Dat ik de woorden als het ware door me heen laat gaan.

Dus geloof, werk, mijn relatie, vrienden, familie het maakt mijn leven tot een feest waar ik nog lang van wil genieten. Er staat in Lucas 2:40, ‘Ik groei op en ik word gesterkt in de geest en vervuld met wijsheid, en de genade van God is op mij’.

En zo voel ik dat, ik mag groeien en vervuld met wijsheid en genade van God, zijn Geest is op mij. Wat een feest moet het in de hemel zijn als ik mij zo laat leiden door God. Zijn nabijheid zoek en verlang naar meer van Hem. Het geeft mijn leven zin. De zin waar ik lang op zoek naar ben geweest. Amen.