Eigen-wijs

Je kent ze vast wel van die kinderen die wanneer je iets wil doen zeggen: ‘Nee, ikke zelf doen’. Het is wat veel mensen misschien hebben gezegd in hun jeugd maar weer vergeten zijn. Iets op je eigen wijze doen, is belangrijk. Het biedt mogelijkheden om dingen te leren, en als het goed is, te leren van datgene dat fout gaat. Gezegend ben je als je ouders je de kans hebben gegeven dingen te leren.

In mijn leven was het zo dat ik best ondernemend was als kind. Veel vriendjes, veel sporten, weinig technisch inzicht als mijn vader en mijn broer die dingen konden ontwerpen. Ik ben meer van het praten, wat goed uitkomt in mijn werk als hulpverlener. Maar ook het geschreven woord is mij dierbaar. Was ik iemand die graag nieuwe dingen probeerde? Ja, tot op zekere hoogte. Misschien tot mijn eerste psychose, toen ik 39 jaar was. Dat is best een lange tijd om het leven te kunnen ontdekken. Wat ik dan ook deed, al was het zonder God.

Ik stond er vóór deze blog niet eerder bij stil maar misschien is dat de aanleiding geweest mijn leven kleiner te maken. Dat weet ik wel zeker. Dat leven is wel weer groter geworden, maar ontdekken en nieuwe dingen beleven, is sinds die tijd minder op de voorgrond aanwezig. Anders dan mijn vriendin die graag nieuwe landen bezoekt, ben ik blij als ik thuis ben en dan fiets of wandel, of met een boek of zoals nu een blog typ. Het zijn de eenvoudige dingen die mij gelukkig maken.

Dwars door dat geluk loopt mijn geloof, dat staat bovenaan mijn behoeften-lijst. Niet toevallig begon die zoektocht naar God na mijn eerste psychose. Ik lees boeken over het geloof en ook deze blog vindt zijn oorsprong over wat ik daar vanavond over lees in het kleine boekje dat “Echt geloof’ heet van Charles S. Price. Ik ben al een paar hoofdstukken onderweg en nu beland ik bij iets dat de aanleiding is voor mijn betoog hier, het is onderdeel van een hoofdstuk met de titel ‘Geven en ontvangen’. Ik wil het graag met je delen.

Er staat: ‘Zonder Gods kracht kan ik niets’. Hij getuigt daarin wat hem overkwam op een van zijn campagnes die 6 tot 8 weken duurden en waarin hij volkomen uitgeput geraakt was en op het punt stond te spreken voor een zaal van 500 gelovigen. Hij barstte in huilen uit en ging op zijn knieën, ‘O Jezus’, riep hij uit. ‘Ik kan het niet. Ik heb geen kracht. Ik ben moe en uitgeput. Ik wil de zaal wel ingaan, maar ik ben niet tegen deze taak opgewassen.’

Vervolgens schrijft hij: ‘Toen klonk de stille, zachte stem van God in mijn hart: ‘Ik geef je mijn kracht, ben je klaar om te ontvangen?’ Ik bedacht me dat dit precies was wat God had gedaan bij Mozes, Jozua en alle geloofshelden van oude tijden. ‘Dank U, heer’, was het enige dat ik kon zeggen. In stilte bleef ik wachten op wat God zou geven. Toen ik opstond, voelde ik dat een warme gloed door mijn lichaam trok. Ik liep naar het podium. Meestal houd ik me aan de preek, maar deze keer niet. Ik sprak genezing uit over de hele zaal. Tot middernacht was ik bezig. Ik voelde geen enkele uitputting of vermoeidheid meer. Ik was me enkel bewust van de zekerheid van zijn kracht. Zonder Zijn kracht had ik geen stap kunnen zetten en geen woord kunnen spreken.’

Een prachtige getuigenis over genezing, maar meer over de kracht van God. Waar ik mijn leven lang al probeer om zelf de touwtjes in handen te houden, vraagt God me keer op keer om Hem Heer van mijn leven te laten zijn. Er zijn periodes dat het me beter lukt om Hem de regie te geven maar veel vaker speelt dat oude kind in mij op, dat kind dat eigen-wijsheid voorop stelt. Dat vindt God jammer dat weet ik zeker, Hij wil dat ik dicht bij en met Hem leef.

Toch lees ik vanavond iets anders in deze getuigenis. Het is de overgave aan Hem. Het niet vanuit eigen kracht willen werken. God betrekken in mijn doen en laten, veel meer dan nu. Wat vraagt dat van mij? Bewustzijn, gebed dat God mijn ogen opent voor Zijn Tegenwoordigheid. Er staat even verder in het hoofdstuk; ‘God wil voorzien in alles wat wij nodig hebben. Om te kunnen ontvangen, moeten wij ons er bewust van zijn dat we Hem nodig hebben. Als we in dat vertrouwen bij Hem komen, niet door onze eigen verdienste maar door genade geeft Hij ons zijn geloof.’ Daar heb je hem, precies het soort geloof dat ik nodig heb.

Wat me opvalt in wat ik lees, is dat God vaak gevonden wordt op momenten dat mensen aan het ‘eind’ ergens van zijn of dat nu uitgeput is of hun latijn is, ze hebben geen kracht meer. Wat ik wil is vóór dat moment God zoeken, hier en nu als ik me goed voel. Niet op het moment als er geen uitweg meer lijkt te zijn. Wat een mooie escape is, maar het lijkt minder op een keus. Ik wil die keus voor Jezus, voor God eerder maken. Juist als het goed gaat, elke dag opnieuw. Dat is mijn uitdaging. Amen