Weerstand opzoeken?

Dinsdagochtend, ik heb vakantie. Terwijl ik in mijn dagboek aan God schrijf hoe ik me voel, krijg ik een idee voor deze blog. Mijn vriendin gaat vanochtend naar de sauna, en ik had dus tijd alleen. Ik genoot van het vooruitzicht tijd samen met God te hebben, en even niemand om me heen te hebben. Het viel samen met een gevoel van mijn vriendin, die zich afvroeg hoe het kwam dat ze de afgelopen dagen niet haar eigen plan kon trekken. De dag ervoor had ik nogal cru een plan van haar genegeerd en dat zat me nog steeds niet lekker die reactie. En dus schreef ik in mijn dagboek: ‘In hoeverre zou ik mijn behoeften uit kunnen stellen?’

Doordat mijn vriendin even uit huis is, heb ik bijv. tijd om een blog te schrijven. Kan dat dan niet als zij er is? Ja, maar de rust die bij mij met alleen zijn samen gaat is anders. Alsof ik met iemand anders in een vertrek niet helemaal vrij ben. Ik denk dat het samenvalt met de vraag die ik hier stel: ‘In hoeverre kan ik mijn behoeften uitstellen?’

Even kijken naar waar ik vandaan kom. Ik ben opgegroeid als een kind die in de watten werd gelegd vanwege een chronische bronchitis. Ik zat om de haverklap ziek thuis bij mijn moeder die voor mij zorgde. Daardoor leerde ik niet wat anderen leerden, namelijk rekening te houden met de behoeften van anderen. Tot voor kort realiseerde ik mij nauwelijks dat ik nogal egocentrisch ben. En nu ik dat zo schrijf, verklaart dat ook waarom ik misschien zo graag alleen ben; dan hoef ik niet aan de behoefte van anderen te voldoen. Wow een inzicht, dat zou heel goed kunnen.

Omdat er in mijn leven zo vaak door ziekte zorg voor mij was, heb ik mij niet goed in kunnen leven wat de ander nodig heeft. Als ik dat had geleerd, had ik ook geleerd wat het betekent om niet direct mijn eigen behoeften altijd te moeten vervullen. Dat verklaart ook iets anders, een detail maar vooruit, namelijk dat ik het soms moeilijk vind om anderen de ruimte te geven in een gesprek. Ik heb de neiging om het gesprek te onderbreken met mijn bevindingen en indrukken. Vaak is dat geen probleem, maar soms zorgt dat voor ongemak. Één keer zelfs voor een regelrechte confrontatie toen ik tijdens een groepsbijeenkomst iemand onderbrak die gewoon door bleef praten. Daar reageerde ik zwaar geïrriteerd op.

Mijn behoeften dus. Door mijn relatie met mijn vriendin heb ik stappen gemaakt niet eerst gelijk nee te zeggen op een voorstel. Dan zeg ik, dat ik er even over na wil denken. Dat biedt ruimte die ik eerder niet had, en waarmee ik ieder plan al bij voorbaat de grond inboorde, heel frustrerend voor mijn vriendin die vaak plannen maakt en deelt. Maar ook leerde ik om te kijken wat de ander nodig heeft, en te waarderen wat de ander voor mij over heeft. Als ook te kijken wat ik de ander te bieden heb. Juist ook als ik mijn eigen behoeften daarvoor moet uitstellen. Mijn vriendin is een voorbeeld van hoe dat werkt. En ik leer hoe zij er voor mensen is en uit liefde handelt. Dat is een cadeau dat God mij door mijn vriendin meer dan eens aanreikt.

Ik leer dus, en ik zal stappen maken om naast mijn eigen behoeften de behoeften van anderen niet alleen te zien, maar daar ook soms voorrang aan te geven. Dat is dus een uitdaging, een uitdaging waarin ik soms de weerstand opzoek om mijn eigen behoeften uit te stellen. Ik denk dat dat de opofferende liefde is die ik nodig heb om een beter mens te worden. In Romeinen 12:10 staat het als volgt: ‘Heb elkaar lief met de innige liefde van broeders en zusters en acht de ander hoger dan uzelf.’ Amen.