De diepe angst mezelf te zijn

Eigenlijk wilde ik een andere titel gebruiken voor deze blog, iets in de trant van ‘Mijn angst voor mensen’, maar het werd deze titel omdat het misschien de kern raakt van waaronder die angst voor mensen schuilgaat.

De angst mijzelf te zijn. Daarvoor is het nodig iemand te zijn, een ‘ik’ dat wat mij allemaal tot mens maakt. Zo zijn er mijn relaties, mijn werk, mijn huis, mijn hobby’s, mijn familie. Alles wat bij mij hoort. Ik heb er lang over gedaan om na een psychose, mijn hele ik helemaal opnieuw op te bouwen. Een gezond ik, die liefde voor zichzelf en zijn naaste heeft, verantwoordelijkheid draagt, werkt aan het opbouwen van Gods Koninkrijk, kortom die tevreden is met waar hij vandaag is.

Een ik dus. Ik schrijf vaak over wat ik allemaal ontdek in het leven, niet zelden in relatie tot mijn geloof in God. Lange tijd vond ik het moeilijk me te verhouden tot anderen, dan blokkeerde één van, wat ik noem, mijn oude ‘ikken’ de boel. Kon ik bijvoorbeeld alleen als slachtoffer reageren of als pleaser. Voelde ik van alles maar kon ik geen relatie leggen met een gebeurtenis die eraan vooraf ging. Zo zat er ook een hardnekkig ‘piepkuiken’ in mij, zo één die bij het kleinste beetje verandering de hakken in het zand zette. Heel irritant, zo leerde ik.

Meer recent leerde ik om mijn egocentrisme over te geven aan Jezus. Niet langer mijn wil de boventoon te laten voeren maar de ander, overigens zonder daarbij mij helemaal weg te cijferen. Ergens een mooie balans vinden tussen geven en mijn behoeften kenbaar maken.

Vaak gingen mijn verwrongen beelden over samenleven dus mank uit onwetendheid over hoe ik mij verhoudt tot de ander. Dat vergt een lange adem en geduld om stukje bij beetje te merken dat bij mensen zijn makkelijker wordt. Een beeld waar ik ook genezing voor vroeg was mijn zwart/wit denken. Als ik bij iemand tegen een onvolkomenheid aanliep, of diegene had mij gekwetst dan kost het mij moeite om die ander te zien met die onvolkomenheid. Onbewust tuigde ik eigenlijk altijd een beeld van iemand op, en zette die ander dan op een voetstuk. Om erachter te komen dat diegene net zoveel gebrokenheid in zich heeft als ik. Dat is behoorlijk ontnuchterend, maar uitermate gezond.

Als ik de ander in ‘grijs’ zie, met zijn beperkingen incluis, dan hoef ik niet af te haken als ik teleurgesteld raak. Ik ga met die teleurstelling om, misschien volgt er vergeving, maar ik ga verder met hem/haar. Waar ik eerder gekrenkt was. Het zal je niet verbazen dat met zulke hoge standaarden, mijn vriendenkring lange tijd klein was maar ook steeds vervangen werd. Want op het moment dat ik de ander zag zoals hij echt is met zijn tekortkomingen, vertrok ik of liet ik het contact doodbloeden.

Echter ik ontkende daarmee ook mijn eigen gebrokenheid. Ik hield de schijn van perfectie in stand. Niemand was goed genoeg voor mij en ik was niet goed genoeg voor mezelf. Want dat is de keerzijde van kritisch zijn op anderen, ik ontkende ook mijzelf. Nu ik geleerd heb dat ik onvolkomen ben, lijkt het erop dat ik makkelijker in het leven begin te staan. De ander is net als ik onderweg en samen maken we het beste ervan. En naast mijn kritische blik leer ik op zulke momenten vooral ook de prettige kanten van diegene in herinnering te roepen. Daardoor krijg ik de blik op mezelf en de ander zoals die echt is zonder bijwerkingen zal ik maar zeggen. En ben ik prettiger in de omgang, ook voor mezelf.

Ik was dus lange tijd niet mezelf. Ik schrijf dit op een moment dat ik juist alles wat ik zo zorgvuldig opgebouwd heb, weer terug geef aan de Eigenaar, Jezus. Dat is mijn gebed van overgave. Misschien is dat ook de reden waarom het steeds makkelijker wordt mij te verhouden tot anderen. Ik heb helemaal niets meer op te houden. Alles behoort Hem toe. Amen.