Gezondheid, (g)een open deur

Het is Tweede Kerstdag, een vrije dag voor diegenen die doorgaans op maandag acte de présence moesten geven op het werk. Ik had de voorbije dagen een griep. Maar anders dan ik normaal zou doen, verzette ik mij tegen het mezelf zielig vinden en ziek voelen wat ik als kind deed. Deze griep bracht mij terug bij hoe ik mij eigenlijk lange tijd geïdentificeerd heb met ziekte.

Wat ik altijd deed bij ziek zijn, was lijdzaam de situatie ondergaan in de hoop dat het vanzelf (lees: met medicijnen) overging. Zoals zo vaak las ik een boek over dat God elke ziekte geneest. En dat paste ik in de 2 weken voorafgaand aan mijn ziek zijn met succes toe. Tot ik eigenlijk zo grieperig was, dat ik alle medicijnen waar ik mee gestopt was, weer tot mij nam. En… nu zijn de eerste tekenen van herstel daar.

Wat leer ik hiervan? Dat Gods wegen met herstel van ziekte ondoorgrondelijk zijn. Ik had allerlei stappen doorgenomen maar dat bleek niet afdoende. Alsof er zoiets is als een kant-en-klaar recept. Ik was teleurgesteld, ook verdrietig. Begreep God niet. Hoe dan wel Heer? Ik doe toch alles wat beschreven staat, en dan nog… niets. Moet ik terug naar mijn vertrouwen in de farmacie, waar ik een geloofsstap wilde maken. Maar hoe dan? Als ik lees: ‘Door Zijn striemen ben ik genezen, en God geneest iedere ziekte’, moet ik er dan aan toevoegen: ‘Maar wel als Ík denk dat het goed is.’

En dan nog, mag ik niet ontzettend dankbaar zijn dat ik hier en nu genezen ben? Ik vind het meestal vanzelfsprekend te genezen van griep, of iets anders. Maar is het niet beter stil te staan bij het grote wonder dat God mij genezing geeft. Nou ja, je bent toch geen hypochonder zou je kunnen zeggen. Dus zo erg was het niet. Nee, en toch wil ik dankbaar zijn. Mijn God loven en danken want Hij is goed voor mij. Dankbaarheid is goed om te cultiveren. Dus spreek ik dankbaarheid uit. Wetende dat niets vanzelfsprekend hoeft te zijn.

Want laten we nou wel wezen, ik denk dat ik alles kan begrijpen. Dat ik in staat ben iets van Gods Almacht te doorzien. Ja, ik wil dat super graag, maar het is een illusie. Een illusie te denken dat ik zomaar even kan krijgen waar ik al heel lang mee bezig ben; gezondheid. Ik kan gezonder worden. En het bewuste boek heeft het over woorden gebruiken die dat proces ondersteunen. Gewoon door gezonde uitspraken over jezelf te doen. En als ik het hier zo opschrijf, is dat nog steeds zo. Maar alleen uit genade. God geeft om niet. Ik hoef bij Hem niets te verdienen.

Wat een helderheid. God geeft om niet. Er is geen telraam of ‘als…dan’. En medicijnen zijn prima. En tegelijk mag ik een wonder verwachten. Het hoeft elkaar niet te bijten. Ik vraag de Heilige Geest om raad. En…en, zowel het een als het ander. Dat komt in mijn gedachten.


Heilig bent U Vader, Zoon van God, Heilige Geest.
Achter de poorten van geloof, ben ik nu even geweest.
Om te zien te plukken van wat U geeft,
om te realiseren dat U mij immer vergeeft.
Geen moeite U teveel is voor het verloren schaap,
U mij zachtjes wiegt als ik rustig slaap.

Amen.