Geloof

Perceptie, de manier waarop ik naar de wereld kijk. Verweven met mijn identiteit. Want alles van wie ik ben geworden heeft zich in mijn leven zo ontwikkeld. Gisteren verwonderde ik me tijdens een cursusavond nog over het verschil in perceptie van de aanwezigen. Dat benoemde ik ook, zonder dat ik het gevoel had dat deze opmerking aansloot bij wat de andere deelnemers ervoeren.

Zoals zo vaak ligt een boek ten grondslag aan het schrijven van deze blog. Deze keer is ‘Jezus aanraken’. Het gaat over hoe Tom de Wal naar genezing kijkt in dit boek. Hij is radicaal in zijn geloof. En het raakt iets in mij aan. Eerder in het boek werd ik meegenomen in wat ‘geloof’ betekende, ‘Geloof in genezing’. Maar nu snijd hij een ‘oude bekende’ als onderwerp aan: ‘En wordt niet aan deze wereld gelijkvormig, maar wordt veranderd door de vernieuwing van uw denken om te kunnen onderscheiden wat de goede, welbehaaglijke en volmaakte wil van God is.’ (Romeinen 12:2). Voor mij daar waar veel winst te behalen is, namelijk in de kwaliteit van gedachten.

Hij beschrijft: ‘stop met jezelf te zien als ziek of als slachtoffer. Ga jezelf zien als een kind van de Allerhoogste Koning, die genezen is. Laat ziekte niet jouw identiteit zijn. Voor sommige mensen is dit besef alleen zelfs genoeg om hun genezing te ontvangen’.

Ik vind dit zo wonderlijk. Het ultieme vernieuwen van mijn denken. Hij vat aan het eind het korte hoofdstuk samen: ‘Ziekte zit soms in ons systeem geprogrammeerd en we zijn er zo aan gewend geraakt dat we ons niet eens een leven zonder ziekte kunnen voorstellen. Hoewel dit waar kan zijn in onze oude identiteit, is dit geen onderdeel meer van onze nieuwe identiteit. We zijn een nieuwe schepping, hebben een nieuwe identiteit en daardoor ook een nieuwe realiteit. Bedenk eens bij jezelf in hoeverre ziekte en pijn onderdeel is geworden van je identiteit en gebruik teksten uit het boek om je denken te vernieuwen om een helder beeld te krijgen van je nieuwe identiteit.’

Ik vind dit mind-blowing. Zo’n andere manier om tegen ziekte aan te kijken. ‘Ik heb’, wil ik schrijven astma, en hooikoorts-tabletjes, chronische darmproblemen (obstipatie), medicijnen die me helpen tegen psychoses en vaak last van hoofdpijn die ik veelvuldig met paracetamol bestrijd. Ik ben er open en eerlijk over. Heb nooit gedacht dat dat allemaal genezen kan worden. Daar heb ik nooit rekening mee gehouden. Echter het is een teken van ongeloof. Daar kom ik op uit. Ik zou hier en nu af kunnen rekenen met al deze ziekten. Ik word er stil van. Ongelooflijk, zou ik willen zeggen. En gelijk woorden die kracht hebben, want ‘ongelooflijk’. Net als ongelovige Thomas die eerst de wonden in Jezus handen moest voelen.

Kan ik mij een nieuw leven voorstellen zonder dat wat ik al die tijd geweest ben. Er staat een prachtig verhaal in dit hoofdstuk van een vrouw die in een rolstoel zat: ‘Er werd voor haar gebeden, ze ontving geen genezing. Ze ging weer in haar rolstoel terug naar huis. De prediker had gepreekt over het feit dat ziekte van de duivel komt en genezing jouw recht is. Toen deze vrouw thuis kwam, zat ze in haar woonkamer hierover na te denken. Opeens viel het kwartje en zei ze bij zichzelf: het is eigenlijk te gek voor woorden, dat ik als kind van de allerhoogste God, in een rolstoel moet zitten. Ze klapte haar voetsteunen weg, zette haar voeten op de grond, stapte uit de rolstoel en was compleet genezen. Haar wonder ontving ze, op het moment dat ze haar oude identiteit losliet en in haar nieuwe identiteit stapte. Toen het geloof ineens kwam, was daar ook ‘ineens’ een wonder’.

Is het zo makkelijk? Nu ik me schijnbaar goed voel, maar geen geloof heb te kunnen leven zonder de medicijnen die ik slik. Daarop vertrouw ipv op mijn leven als kind van de Allerhoogste. Was dat niet wat de bloedvloeiende vrouw had; geloof. Was dat niet wat Jezus aan kracht door de Heilige Geest met zich meedroeg, een goddelijke hoeveelheid geloof en kracht in God. Waarmee Hij mensen genas, demonen uitdreef. Het is een nieuwe manier van denken anders dan de mensen in de wereld doen. En Tom de Wal heeft dat denken omarmd. Lieve lezer, wat zou ik graag in zijn voetsporen wandelen. En het is, net bij die vrouw, toch te gek voor woorden dat ik (en hier moet ik even wachten) niet mijn rechten opeis als kind van de Allerhoogste God. Geen genezing uitspreek over de kwalen die al zo lang met mij meegaan. Ik neem een besluit. Ik geloof dat ik een kind ben van de Allerhoogste God. Ik spreek genezing over mezelf uit. Hier en nu. In Jezus naam. Amen.