Woestijntijd

Waar ik eigenlijk met de regelmaat van de klok wekelijks blogs schreef, is daar nu een hiaat in gekomen. Het mooie is dat juist in dat hiaat voor mij ruimte zit om te schrijven. Ik wil je meenemen op mijn weg langs mijn geloof.

De aanleiding voor de afname van mijn motivatie om te schrijven, ligt in de ziekte van mijn moeder. Morgen twee weken geleden, werd zij met een ambulance van haar huis met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Twee weken waarin zij van kwieke, levenslustige vrouw van 87, veranderde in iemand die de hoop bijna opgaf. Inmiddels zijn er de eerste tekenen van herstel zichtbaar. En dus is er na het diepe dal weer licht zichtbaar in de duisternis.

Wat ik net nadat ze opgenomen was deed, was bidden. Maar ik merkte al vrij snel dat ik dat los moest laten. Dat was raar, vaak vul ik mijn tijd doordeweeks met gebed, lezen en God prijzen in aanbidding en schrijvend. En ook al verdween het niet volkomen, ik was vooral bezig met de zorg voor mijn moeder en wat daar allemaal bij komt kijken. Opgevangen en verdeeld over de andere broer en 2 zussen. Dus hulp genoeg zo leek het.

Er zijn zoveel mensen die voor ons bidden. En ik merkte hoe ik vorige week mij gegeven moment twee dagen ook echt gedragen voelde. Tot mijn moeder zei, dat het door al het ongemak eigenlijk niet meer hoefde voor haar. Dat te horen, deed me beseffen dat die levenslustige vrouw, mijn moeder, misschien wel zou kunnen overlijden. Het raakte me, het besef mijn moeder los te moeten laten. Mijn moeder die zo’n belangrijke plek in mijn leven heeft ingenomen. Met wie ik prachtige geloofsgesprekken heb. Die mij baarde. Er niet meer zou zijn.

Dat drong tot me door. En ik had er niets over te vertellen. Ik kon alleen maar mijn gevoelens delen en er voor haar zijn. Zoals ik op de verschillende werkplekken ook doe. Maar ook met vrienden en vriendinnen dit verlies deel. Zo belde ik vanavond een goede vriendin. Ik deelde dat ik zo verlangde naar de tijd dat God zo dichtbij leek, de tijd vóór mijn moeders ziekte. En dat ik ondanks dat, ik op mijn werk voor de Hoop zo heel dichtbij mensen kon blijven staan. Zonder dat dat invloed had op mijn nabijheid met God. En dat mij dat verwonderde.

Ze vertelde mij dat ik in een soort woestijntijd zat, dat ze dingen erin herkende. Dat God met mijn hart aan het werk was, en dat het dan lijkt alsof God er niet is terwijl Hij juist dan zijn werk in mij doet. Het goed is mij daar volledig aan over te geven. Dat zei ze niet, maar dat concludeer ik. Wat ze wel zei, is dat juist als er iets heftigs gebeurt je deze tijd nodig hebt zodat God dingen kan veranderen.

Ik was zo blij met dit telefoontje. De bemoediging en erkenning, klonken door. Evenals de mogelijkheid dat God op die manier kan werken. Een antwoord dat mij voor nu de vrede geeft waar ik zo naar op zoek was. Dat ik even (al 2 weken) niet hoef te werken en God zo door mij heen werkt, juist als ik niets doe. Dat betekent ik bid nog wel, maar minder. Ik lees nog wel maar minder. Ik luister wel meer naar Opwekking. Liederen als ‘I speak Jesus’ en ‘Waardig is het lam’, vullen mijn huiskamer dagelijks. Maar ook de Bijbel lees ik. Dus als ik het over loslaten heb, is dat eigenlijk ook niet helemaal waar. Ik doe nog genoeg. Maar het voelt anders, met minder passie en vuur.

Wat ik meer mensen hoor zeggen is: ‘God is er’. Ook als je dat zelf niet ervaart. Misschien juist dan. Ik zou het zelf kunnen zeggen. En dat zeg ik ook: ‘God is er Ad, hier heel dichtbij, op dit moment in de ruimte waar je zit. Laat dat besef doordringen. Zijn aanwezigheid in jouw leven, op dit moment, juist als je zelf de kracht ontbeert. Hij is nabij. Hij is boven, om je, naast en onder je, en achter je. Hij is er bij iedere stap die je neemt. Laat die vrede en dat vertrouwen je hart vullen in de wetenschap dat God, God is: liefdevol en alomtegenwoordig.’

Dank U Vader, liefdevolle Herder, ontferm U.
Amen.