Onzichtbare communicatie

Met heel veel respect zeg ik dit, ik zie je enthousiasme maar man wat doe je jezelf tekort. Houd je alleen vast aan kennis. Waar is de ander? Neem die vraag mee. Daar mag je volgende keer op antwoorden. Nog eens. Ik zie je enthousiasme, maar waar is de ander? Denk daarover na. Ik ga het er niet over hebben of wat je zegt waar is of niet. Maar over of wij nog contact hebben. Wie ben jij in contact met de ander. En als ik voor de ander mag spreken. Ik voel me: moe, niet gezien, ongeïnteresseerd, ongeduldig, beproefd, uitgeprobeerd, verveeld.

Herhaling van datgene wat er altijd was in de communicatie met de ander. Hoe doorbreek je dat en wordt je een leuker iemand? Wat is jouw pijnplek. Hoe word je een leuker iemand voor de ander. Wat heb ik daaraan. Je bent niet alleen op de wereld.

Getuigenis:

Tot mijn 58-ste jaar dacht ik dat ik het centrum van de wereld was, alles moest en zou alleen maar om mij draaien. Tot ik in mijn relatie leerde om de ander op de tweede plaats te zetten. De eerste plaats had ik al aan de Vader gegeven. Die tweede plaats was voor mij minder vanzelfsprekend als de hoogste plaats waar ik God op zette. Juist omdat ik, nadat ik zelf de eerste plaats had afgestaan aan God, nog lange tijd zelf in het middelpunt dacht te moeten blijven staan. Niet bewust, maar irritant genoeg om altijd eerst aan mezelf te denken. Nu denk ik steeds vaker aan de ander. Ik koop spontaan een cadeautje, ik ben gastheer, ik cijfer mezelf weg (ook als ik denk dat het me iets kost), kortom ik denk aan de ander, niet langer alleen aan mezelf. Dat is wat ik denk te zien in jouw gedrag, jij komt nog op de eerste plaats. Dat kan pijn doen. Je bent niet voor niets vastgelopen. Misschien is dit het moment om je (opnieuw) te verbinden.

Ik wil het niet hebben over de inhoud van je betoog, maar over hoe je het zegt!

Langdradig, kennis, het gevolg is dat er geen ruimte voor mij is, en jij mij oproept geduldig te zijn. Dat zijn nu net mijn pijnpunten uit het verleden. Nu kan ik ervoor kiezen die pijnpunten aan te gaan. Ik stel mijzelf de vraag of ik mij weg kan cijferen voor jou, of mijn geduld op de proef te stellen, en dat heb ik gedaan maar er is ook iets dat ik jou wil meegeven. Durf en wil jij naar jezelf kijken, en ben je bereid om je pijn onder ogen te zien? Want wat ik zie is dat deze manier jouw overlevingsmechanisme is, datgene dat jij als kind leerde om je opvoeders het hoofd te bieden. En ik zeg je, het heeft lang genoeg geduurd. Je mag het loslaten, het heeft geen nut meer. Je bent vrij. Je hebt heel lang gedacht dat dit de weg was. Maar het is niet meer nodig.

Gebed om de Heilige Geest.

Heer, ik vraag U kom met uw Heilige Geest in de levens van mensen die pijn hebben.
Van diegenen die onwetend zijn.
Die hun hele leven lang al handelen zoals ze dachten dat ze moesten zijn.
Niet omdat ze daar bewust voor kozen, maar omdat ze ergens als kind de situatie het hoofd moesten bieden.
U was daar en hielp mijn broeders en zusters.
U voorzag hen in de nood waarin zij zich in geplaatst wisten.
U heeft hen door hun leven geloodst tot dit moment hier en nu vandaag.
En met de autoriteit die Jezus zijn volgelingen geeft, roep ik diegene die zich aangesproken voelt en die een eind wil maken aan de eindeloze onmacht tussen jou en de ander, om te breken met je oude ik.
Er ligt een hele nieuwe wereld te wachten op jou.
Ik zegen jou met duizelingwekkende nieuwe wegen tot God en je naaste.
Ik heilig jouw verleden, heden en toekomst.
Ik spreek herstel uit over je leven.
Ik zegen je met Gods vernieuwende, wonderbaarlijk liefde.
In Jezus naam.
Amen.