Soms heet ik Thomas

Ja zo is dat helaas. Soms heb ik grote twijfels. Net als Thomas toen zou ik ook graag willen dat God tastbaar voor me was, dat ik Hem zou kunnen aanraken, voelen dat alles waar is wat over Hem geschreven staat. Dan zou alles veel makkelijker te geloven zijn. Denk ik. Maar goed dan was het ook geen geloof meer maar weten.

Soms lijkt er net een muur tussen Hem en mij. En soms voel ik wel Zijn overgrote liefde door me heen stromen en kan het nauwelijks vatten en wou dat het voor eeuwig zou duren, dat ik het altijd zou kunnen voelen.

Er zijn christenen die hebben en “opwekking” ervaren en leken daardoor andere mensen geworden te zijn. Ze stralen vreugde en liefde uit. Je kunt het zien. Dat zou ik ook graag willen. Wat doe ik verkeed? Doe ik iets verkeerd? Durf ik een laatste stap niet te zetten over de grens heen? Zo lijkt het soms. Maar hoe zit het dan ermee dat geloof genade is, een geschenk?

Ik praat er wel vaak met Hem erover en mijn verstand schijnt een antwoord te hebben maar het gevoel loopt vaak achter. Het sleutelwoord is vertrouwen. Een grote stap is dat. Maar vertrouwen is geen gevoelszaak want gevoelen zijn wankelmoedig. Vertrouwen heeft eerder ook met een beslissing te maken realiseer ik me. Kun je beslissingen oefenen? Of ieder dag opnieuw nemen? Ik denk dat doe ik. En soms heet ik nog Thomas en soms Paulus. En hoe heet jij?