God’s buitenhartjes

Mijn dochter vertelde me kort geleden over een grootmoeder die over haar dochter schreef die nu zelf moeder ging worden. Ze zorgde zich niet om haar kleinkind maar haar dochter omdat deze nu hetzelfde zou beleven als zij toen haar kreeg. En ze had het niet over de lichamelijke pijn van de geborte maar de pijn van haar eigen hart dat vanaf dit moment zijn eigenleven begon als buitenhartje omdat de dochter nu in de wereld was. En dat zou nu haar dochter overkomen door de geboorte van haar kind.

Wat een mooi beeld en ook zo waar. Ik kan me daarin heel goed vinden net zo als andere ouders ook denk ik. En de leeftijd maakt ook geen verschil - klein of groot, volwassen of zelf ouder gaan worden - mijn dochter blijft mijn buitenhartje. Moet het God dan niet net zo gaan met ons? Of Hij dat ook wel zo heeft ervaren toen Hij Adam en Eva schiep? En sindsdien duizendvoudig en meer? Zo veel buitenhartjes van God die in de wereld rondlopen en ik ben er een van. Wat een besef.