Ontreddering ontmaskerd

Door een droom die ik afgelopen week had, moest ik aan alle keren van ontreddering denken in mijn leven: daarbij denk ik als eerste aan die keer toen ik 16 was en dat ik op mijn gezicht geslagen werd door een groep jongens op de ijsbaan. Maar de ontreddering was er ook bij de eerste en tweede psychose. En bij de koffer die kwijtraakte toen ik met de bus naar Spanje ging op mijn 20-ste. Als ook die keer rond mijn 23-ste toen al mijn geld en paspoort gestolen werd op een andere vakantie in Spanje.

Het waren allemaal ervaringen die op de een of andere manier terug kwamen in de droom die ik donderdagnacht had. Die droom ging over een auto met al mijn bezittingen erin, die ineens weg was. En de hulp die ik inschakelde. Waarbij de ontreddering die ik hierboven beschrijf niet voorkwam in de droom. Ik was juist heel oplossend bezig en helemaal niet onder de indruk van wat er gebeurd was. Best vreemd.

Het zet mij stil bij waar ik vaker aan dacht nadat ik iets kwijt geraakt was. Waar het materiële zaken betrof, was daar het besef dat het uiteindelijk alleen om spullen ging die ‘gewoon’ vervangen kunnen worden. Al waren mijn zorgvuldig opgebouwde kledingoutfits voor iemand die in de mode werkzaam was op dat moment een gevoelige aderlating. Ook de betekenis die kleding had voor mij was groot toen.

Het gevoel van toen om iets kwijt te raken dat kostbaar is, heeft me nooit helemaal losgelaten. Het gaat over mijn gevoel dat ik dagelijks heb bij mijn Ipad en telefoon, zelfs mijn spullen van school. Die gevoelens van kleine angst dat ik het kwijtraak. Ik ook eigenlijk vaak check of ik ze al dan niet bij me heb. Eigenlijk heel vervelend. En ingegeven door angst. Net als het checken of ik mijn sleutels wel bij me heb en mijn portemonnee.

Nooit een ander gevoel, van vertrouwen. En daar wil ik bij stilstaan hier, vertrouwen dat ik beschermd wordt. En zelfs als ik mijn spullen kwijt raak, dat dat dan opgelost wordt. Het uiteindelijk om spullen gaat. Maar ik toch altijd met dat gevoel rondloop. Daar wil ik eigenlijk vanaf. Hoe kan ik dat doen? Hoe kan ik meer leren vertrouwen? Vertrouwen dat alles wat ik echt nodig heb in mijn hart zit. Mijn geloof in God en redding door Jezus Christus. Dat de angst van vandaag vast zit aan die gevoelens van vroeger. Misschien nog steeds dagelijks mijn houding bepalen. En een besluit dat ik door die ervaringen en het gevoel dat eraan gekoppeld is voor mezelf genomen heb. Dat besluit is: ‘De wereld is een onveilige plek, en sommige mensen daarin zijn niet te vertrouwen.’ Wow, ineens staat het er. Mijn besluit en houding tegenover de wereld, wantrouwen.

Daar word ik stil van. Ik heb nooit geweten dat ik die boodschap met mij meetorste. Ineens, al schrijvend, komt het tot mij. En ik weet wat ik daar tegenover kan zetten, de tegengestelde geest. Dat is vertrouwen. De boodschap: ‘Er overkomen mij soms vervelende dingen, maar dat maakt de wereld nog niet tot een onveilige plek.’ Dat ik dat dacht kwam doordat ik als een kind dacht. Kinderen denken vaak in absoluutheden. Een ervaring is zwart/ wit. Hetzelfde denken dat mensen soms kunnen doen, die de wereld een verdorven plek vinden. En soms als er oorlogen zijn, lijkt het nieuws op tv en internet ons ook willen doen geloven dat dat het enige is dat er is. Maar er is naast oorlog en verdriet, heel heel veel liefde om ons heen. Het gaat erom met welke bril je kijkt.

Terug naar de boodschap die ik mij dus in de toekomst mag voorhouden. Ik vertrouw mensen. En het feit dat ik mij ontredderd heb gevoeld, is geen reden om te denken dat ik mijn spullen weer zal kwijt raken. Dat is me niet meer gebeurt. Dus vertrouw ik erop dat God mij beschermt. En vertrouw ik erop dat Hij, als zich ooit een dergelijk probleem voordoet, dit ook oplost voor mij. En anders ben ik capabel genoeg om met gevoelens van verlies en ontreddering om te gaan zonder dat ik daar wantrouwen door ontwikkel. Zo ontwikkel ik door dit inzicht een nieuwe overtuiging: ‘De wereld is een prima plek’. Dat spreek ik uit. En dat is ook zo. Wat het nieuws mij ook wil doen geloven. Ik heb een dak boven mijn hoofd, een mooie relatie, familie, vrienden, kennissen, mooi werk, te eten, kleding. Ik kom niets tekort. Maar bovenal geloof ik in God, in Jezus die mijn Heiland is, de enige levensbron die ik uiteindelijk nodig heb ook al heb ik verder niets. De enige bron die ik ook na dit leven op aarde nodig heb om het Koninkrijk van God binnen te gaan. En verder te leven, als mijn ziel naar de hemel gaat. En dat graag met een schoon gemoed.