Hoe ik een leven lang anderen voor mijn …..

Hoe ik een leven lang anderen voor mijn karretje spande

Het boek waarlangs de inspiratie voor mijn laatste blogs leidt, heet ‘Verlost van je verleden’. Maandagavond las ik het verslag van hoofdstuk 7 terug, er stond iets wat de kern is geweest rond mijn bestaan: ‘ Mensen die de symbiose nooit verbroken hebben, gaan door het leven met een onzichtbare navelstreng. Ze zijn op een missie met als doel anderen mensen te zoeken die voor hen willen zorgen en willen voldoen aan hun onvervulde behoeften.’

Ik lees het boek hoofdstuk na hoofdstuk en wentel mij in datgene dat ik heb moeten missen en waar ik de laatste drie jaar stappen in heb gezet. En nog steeds zet. Maar de kern zit in die onzichtbare navelstreng die ik vlak voordat ik mijn huidige vriendin leerde kennen, doorknipte. De navelstreng die mij in afhankelijkheid liet bestaan met mijn moeder. Begrijp mij niet verkeerd, ik had het nodig. Ik heb net zoveel profijt gehad van dit overlevingsmechanisme als dat het tekorten opleverde. Ik bedoel daarmee dat ik er onbewust voor koos en daardoor winst behaalde. Voor de tijd dat het duurde.

Maar zo zie ik nu, wat was het een totaal leeg zijn. Leven ten koste van de ander betekende in mijn geval dat ik niet zelf verantwoordelijkheid hoefde te nemen. Op veel vlakken kwam die pijnlijke houding keer op keer tot uitdrukking, door moeizame werkrelaties, en verstoorde liefdesrelaties. Want omdat ik altijd een ander nodig had om iets te zijn, raakte ik verstrikt omdat ik dan ook met datgene dat niet zo leuk was in de ander geconfronteerd werd. Maar het probleem was dat de symbiose ervoor zorgde dat ik geen verantwoordelijkheid nam voor wat bij mij hoorde. Ik was niemand. Een niemand bestaat eigenlijk niet. Als je niet bestaat dan leef je niet. Ik leefde niet. Ik was een marionet in het leven van anderen en had het niet door. Had er zelf voor gekozen om een marionet te zijn.

Steeds weer herhaalde dit patroon zich. Steeds weer negeerde ik de grenzen waar ik tegenaan liep. Opnieuw en opnieuw, als in de film ‘Groundhodgday’. Een film waarin de hoofdpersoon dezelfde dag keer op keer beleeft, totdat hij de liefde ontdekt. Eigenlijk ben ik die hoofdpersoon. Achter de zin die ik in de eerste alinea parafraseerde, staat in het boek: ‘ Maar dit is een onmogelijke missie, tenzij ze op zoek zijn naar Jezus. Alleen Hij kan hun leegte opvullen en hun sterkte in zwakheid zijn.’ En daar heb je hem (als het mogelijk is zou ik dit onderstrepen), want Jezus is mijn redding geweest.

Fascinerend eigenlijk dat ik zoveel teruglees en kan plaatsen. Dat ik de weg naar mijn redding gevonden heb en ben gegaan. En dat ik daar de vruchten van plukken kan. De weg die zich dus lange tijd herhaalde. En nu is alles anders. Ik ben bevrijd. God bevrijdde mij door Zijn Zoon Jezus Christus.
Amen.

(Boek ‘verlost van je verleden’, door Frank en Catherine Fabiano)