Anoniem was gisteren

Sinds 2 jaren vechten we tegen iets onzichtbaars terwijl we zelf steeds “zichtbaarder” worden. Op mijn beiden werkplekken moet ik sinds de nieuwe regels de QR-codes van onze klanten scannen en vaccinatie data opvragen. Afhankelijk van de werkplek zijn de regels wat scherper – in kort 2G of 2G+. Het eerste betekent alleen maar scannen via een app plus met de ID vergelijken. De scherpere regels houden in dat we het preciese datum van de vaccinatie moeten opvragen omdat het niet ouder dan 3 maanden mag zijn als je nog niet geboosterd bent. In beiden gevallen kom ik informatie te weten die ik nooit zou hebben ervaren over mensen die ik niet of niet goed ken. Dit is alleen maar voor gevaccineerde geldig want niet gevaccineerde mogen niet eens binnen. En dat is allemaal normaal tegenwoordig. Bescherming van privacy? Wat was dat ook weer?

Ik vind het steeds gekker en ingewikkelder worden en toch is het mijn dagelijkse realiteit net als die van iedereen. Mensen moeten wegsturen, uitsluiten vind ik erg maar het moet vanwegen de regels. En de regels zijn er voor ons allemaal ten goede. Zo zeggen ze. Het leven is zo complex geworden en dat is vermoeiend. Minder vermoeiend is om zonder na te denken gewoon de regels te volgen en erop vertrouwen dat we wel weten hoe we bezig zijn en dat uiteindelijk toch alles goed komt. Dat zou wel mooi zijn. Dat zou ik ook graag willen maar ik moet toch over dingen nadenken en vaak twijvel ik omdat ik veel niet begrijp of logisch schijnt. Nog erger vind ik dat je niet meer zo open en eerlijk met elkaar omgaat en van gedachten kunt wisselen. Zo ervaar ik het tenminst langzamerhand. Je moet opletten wat je zegt. Dat vind ik het ergst. En wat het met me doet, überhaupt met ons samenleven. Het zijn verwarrende tijden maar gelukkig is er toch ook een vasthoud en een richtlijn. Er is iemand voor ik wie nooit anoniem was en die me al lang door en door kent op wie ik helemaal kan vertrouwen en dat geeft me rust en hoop voor de toekomst voor ons allemaal.