Breien voor gevorderde

Ik was bijna af met mijn breiwerk. Een trui. Verschillende kleuren van wol. Ik had het al in mijn hoofd voor me hoe die eruit zou zien. Zo mooi. Zo bijzonder. En nu bijna klaar. Alleen maar nog voorkant en acherkant aan elkaar naaien. De armen erbij. Mh, een tik nog te kort...Even aanpassen. Even aantrekken. Mh, wat staat het toch raar. Niet zo mooi als ik het had gedacht. Toch geen goed maat? Staan me de kleuren toch niet zo goed ter gezicht? Wat zal ik doen? Bijna af. Maar het voelt niet lekker. Ga ik hem straks ook dragen? Even doorzetten. Ik ben al zo ver gekomen. Zou toch zonde van tijd zijn. Maar als ik hem toch niet draag is het ook zonde van de wol. Ik zou er iets mooiers van kunnen maken maar dan wel met een patroon die ik dan ga volgen. Zou wel handig zijn want de kans om te slagen is dan duidelijk groter.

Is het leven niet ook vaak zo? Je ziet alles voor je, hoe het zou gaan. Je maakt plannen, hebt plaatjes in je hoofd. Je komt misschien ook redelijk ver ermee. En soms kom je beperkingen tegen of je komt achter dat je misschien toch een ander weg had moeten inslaan, een ander beslissing had moeten nemen. Maar nu ben je al zo ver gekomen, toch terugkeren en opnieuw beginnen? Maar hoe dan? En als je de weg kwijt bent? Wat vermoeiend.

Wat zou het toch handig zijn om een handleiding te hebben voor ons leven net als met het breien. Een patroon die je alleen maar moet volgen en het eindresultaat is gegarandeerd. Maar hebben wij christenen dat niet al lang - een handleiding? De Bijbel? En waarom is het nog soms zo moeilijk – het leven? Ik denk dat we vaak ons zelf in de weg staan, dat we te vaak denken dat we alles op eigen kracht kunnen (of moeten) doen en dat we vaak regels of geboden als beperkingen van onze vrijheid ervaren in plaats van handleidingen die ons vrijheid schenken. Want dat is het wat God voor ons wil – vrijheid schenken. Als we ons aan Hem helemaal zouden kunnen overgeven zouden we deze vrijheid zeker ervaren en zou het leven zo bont als mijn wolbalen gaan worden.