Aanvaarding

Aanvaarding

De laatste dagen heb ik veel last van gesnotter, ik zal je de details besparen. Daarin heb ik de neiging om naar oorzaken te zoeken. Toch word ik vanochtend door iets anders bepaald, iets dat mij vanochtend wonderlijke kracht geeft; aanvaarding.

Als kind was ik vaak ziek, dacht ik niet na over hoe het kwam. Ja, als ik op kamp ging met het voetbal kreeg ik het benauwd. Ook koemelk bleek niet ‘de witte motor’ voor mij. Bronchitis bepaalde grote delen van mijn jeugd. Althans zo is die herinnering nu. Ik weet niet meer hoe die verhouding was.

Wat ik wel weet is dat ik er nooit voor bad, God en de Here Jezus waren niet in mijn leven. Ik kon niemand aanroepen. Had geen Godsbesef. Dat heb ik nu wel. Dus bid ik voor verlichting, voor genezing. Maar meer nog ik stop met me af te vragen hoe het komt. Dat is aanvaarding.

Aanvaarding, het niet willen veranderen van de realiteit. Het is één van de moeilijkste dingen die er bestaan. Gehecht als mensen zijn aan gewoonten. Aan de realiteit zoals die zich voordoet. In verschillende boeken lees ik over banen die vanuit de hersenen door ons lijf lopen die dit gedrag vorm geven. Dat je niet hoeft na te denken, maar dit gedrag steeds opnieuw laat zien. Echter je kan er nieuw gedrag voor in de plaats laten komen, door gedurende een maand nieuw gedrag te vertonen. Dan heb je zogenaamd nieuw neuronetwerk voor dat gedrag dat je zo tegenstaat. Althans zo gaat dat bij mij.

Een maand is voor veel mensen een te lange tijd. Die willen instant verandering. Dat is jammer want daarmee ontneem je jezelf de mogelijkheid om te veranderen. Om nieuwe wegen in ingesleten patronen te ontdekken. Het is al enige tijd één van de drijfveren onder mijn bestaan. Ik vind het uitdagend en leuk om steeds weer nieuwe wegen te bewandelen. Er is echter een verschil tussen de dingen die ik zelf ontdek en die een ander mij laat zien. Dat zit hem misschien in de urgentie. Als een ander mij iets laat zien, ben ik eerder geneigd er iets aan te doen dan wanneer ik zelf iets ontdek. Maar in beide gevallen blijft het leuk (en er over te schrijven).

Ik moet denken aan een collega die ik sprak. Ik vroeg hem iets over wat ik gelezen had: ‘Kan jij de realiteit aanvaarden?’, vroeg ik hem. Er volgde een betoog waarin ik als christen een groep vertegenwoordigde die hem veel pijn had bezorgd. Waarin hij duidelijk aangaf dat hem dat nooit meer zou overkomen. Dus ook deze vraag van mij als christen riep die associatie bij hem op. Waarom ik er nu aan terug denk, is diezelfde hang naar gewoonten. Naar gedrag dat vertrouwd voelt. Gedrag dat dus in stand gehouden wordt. Het roept een vraag op: ‘Wat heeft mij aangezet tot verandering, de wil om te groeien/helen?

Het eerste wat me te binnen schiet is de bewuste aanvaarding van Jezus als mijn Verlosser. Dat was zeg maar het punt waarop er grote veranderingen in mijn leven hebben plaats gevonden. Een half jaar daarvoor kreeg ik een relatie met mijn huidige vriendin. Zij was het ook die me aanmoedigde. Maar sinds die verandering leerde ik naar mezelf kijken. Zoals mijn vriendin het noemt: ‘Jij hebt geen lange tenen.’ Vaak heeft het dan met oude gewoonten uit mijn kindertijd te maken. Dankbaar neem ik de woorden tot mij en doe er iets mee.

Vóór haar had ik dat vermogen niet. Het heeft er ook mee te maken dat ik actief een switch maakte (nieuw neuronetwerk) door verantwoordelijkheid te nemen voor mijn leven, nu zo’n 4 jaar geleden. Ook dat was een belangrijk besluit op mijn weg. Waar het aannemen van Jezus een meer geestelijke weg was, was verantwoordelijkheid nemen meer een psychische verandering. Beiden hebben echter de weg geplaveid voor verandering. Naar de wil en het verlangen te veranderen, te leven zou ik het willen noemen. Waarom noem ik dat ‘leven’?

Leven, omdat ik nooit heb vermoed dat ik nog zoveel nieuws kon leren. Ik leer veel. Soms overvraag ik mezelf. Moet ik even pas op de plaats maken. De laatste tijd voel ik steeds beter aan wat ik nodig heb. Al is ook dat in ontwikkeling. Het staat niet stil. Het geeft vleugels het gevoel hebben te leren. Het maakt ook enthousiast als ik daarover kan schrijven, nog een reden waarom ik voel dat ik leef; mijn schrijven. Het beschrijven van mijn gevoelens vind ik een prachtige manier om mijn leven inhoud en betekenis te geven (eventueel voor anderen). Dus schrijf ik en leer ik.

Tenslotte, ik las dat aanvaarding iets anders is dan berusting en acceptatie. Bij berusting is er geen plaats om te voelen. Maar ook acceptatie is anders, dat gebeurt met het hoofd. Waar aanvaarding een ervaren van het hart is, wanneer alle emoties doorvoelt zijn. Ik ben er graag mee bezig.