Genieten van Gods goede gaven

Vandaag bracht ik een bezoek aan het nationaal park "De Hoge Veluwe". Van mijn huis fiets ik zes kilometer naar Schaarsbergen en aan het eind van het dorp kom ik terecht waar ik wezen wil. Dit is voor mij de tweede keer in veertien dagen en ik heb me voorgenomen, indien het maar enigszins mogelijk is, elke week een keer die tocht te ondernemen. Ik ga dan wel op doordeweekse dagen om de drukte van het weekend zoveel mogelijk te vermijden. Vorig jaar ben ik ook een flink aantal keren geweest zodat het voor mij enigszins voorspelbaar is wat mij te wachten staat.

Ik geniet van de eindeloze verten die je veelvuldig waarneemt. Vaak denk ik dan aan een tekst uit de bijbel: "Gij zult de schoonheid des HEREN aanschouwen; gij zult een uitgestrekt ver land zien." Een flink deel van het park bestaat uit moerasland. Dat komt onder meer tot uitdrukking dat je wel twintig groepen "dode" bomen aanschouwt, houten staketsels met hun dode armen ten hemel geheven. Onwillekeurig denk ik dan aan Ezechiël, het bekende verhaal over de dorre doodsbeenderen. Die bomen zijn dood gegaan vanwege de hoge zuurtegraad en verstikten als het ware om verder te groeien.

Het lijkt me verschrikkelijk zoals Jezus ons in de vertelling van de zaaier verteld, dat een deel van het zaad tussen de dorens valt, en de dorens , die mee opgroeiden, verstikten het. Jezus legt het later aan zijn discipelen als volgt uit: "En bij wie het zaad in de dorens valt, dat zijn zij die het hebben gehoord, maar die gaandeweg door de zorgen en rijkdom en genietingen van het leven verstikt worden en geen vrucht dragen". (Lucas acht) Je kunt het ook uitleggen dat een deel van het zaad verzuurt doordat het op de verkeerde grond terecht is gekomen.

Wanneer ik zo in m'n eentje over de Veluwe fiets, dan helpt het me met ontspannen te bidden en m'n ziel op te heffen tot God. De melodieën van bekende liederen komen op in m'n mind. Een enkele keer zet je je fiets even stil om te kijken naar een ree die vanaf enkele meters je richting uitkijkt.
Vorige keer was het Bezoekerscentrum m'n eindpunt en trakteerde ik mezelf op een ijsje om een kwartier daarna m'n weg weer te vervolgen. Vanmorgen heb ik enkele kilometers verder gefietst en haalde m'n ijsje van drie bolletjes in een cafetaria aan het eind van het dorp Hoenderloo, vlak bij de uitgang van het Park. Om daarna weer thuis te komen heb ik al met al toch zo'n veertig kilometer afgelegd. Dan voelt zo'n versnapering tussen door als een beloning voor de fysieke inspanning. Heel vroeger leerde ik begrippen als operante conditionering, wanneer dieren beloond werden met iets lekkers nadat zij een bepaalde prestatie hadden geleverd.

Bij het thuiskomen zo rond half een aan het begin van de middag kon ik m'n vrouw vertellen dat ik een leuke ochtend had gehad.