Onomkeerbaar verleden

Ons verleden werpt haar schaduwen voor zich uit en dreigt ons tot een gevangene te maken van, naar het schijnt, noodlottige gebeurtenissen uit onze kinderjaren. Het is heel vreemd. maar het lijkt dat de input van onze vroege jeugd des te sterker naar voren komt, naarmate de jaren dat we ouder worden, verstrijken. Soms lijkt het wel alsof we voorgeprogrammeerd zijn tot een toekomstbeeld die we in ons hart niet willen. Wat is waarheid? Hoe ontworstelen we ons aan de subjectieve kant van ons zelfbeeld?

Soms lijkt het wreed als we elkaar een bevrijdende spiegel van het evangelie voorhouden zolang je niet zelf gelopen hebt in de mocassins van die ander. Ondanks dat onze intentie tot helpen misschien goed was, blijkt steeds weer dat we zwakke hoorders zijn in het peilen van de nood van die ander. Ook gelovigen zijn behept met het aandragen van snelle instantoplossingen omdat het ons aan geduld ontbreekt om met die ander voor een langere tijd af te steken naar de diepe poelen van zielsverdriet. Bij het aanhoren van verscheurdheid lopen we soms het gevaar al te snel met de verlossende remedie van het evangelie te komen aandragen. Net, alsof die ander dat niet zou weten. We zenden signalen uit: "Laat dat verleden nou eens rusten...." verhuld in mooie christelijke bewoordingen, gecamoufleerd door onze eigen onwetendheid.

Jezus komt uitgerekend naar die ene mens, die 38 jaar tevergeefs wachtte aan het badwater van Siloam, 38 jaar van wachten met z'n verlamde lichaam en z'n murw geslagen geest. Op de vraag van Jezus of hij gezond wil worden, is zijn eerste klacht: "Ik heb geen mens...." Wanneer de engel van God het badwater beroerde, hadden de anderen soms een helper om hen naar het water te dragen. Maar jij, te lang alleen, te zwak van krachten, steeds te laat als het water in beroering komt en wie zal je helpen jou in het diepe te gooien......

De paradox is dat de angst om ongecontroleerd in het water te vallen en het verlangen naar genezing elkaar dreigen op te heffen. Je hebt geen mens, geen intimi meer die de diepte van jouw eenzaamheid peilen en naar jou omzien.

En dan........ na zovele jaren van eindeloos wachten..... komt de Meester Zelf. Je herkent Hem aan zijn liefdevolle blik. In die ene blik peilt Hij dat onzegbare verdriet dat je met niemand anders hebt kunnen delen. De verslagenheid maakt plaats voor hoop..... en zijn blik houdt jouw blik langer vast terwijl Hij het machtswoord uitspreekt.
"Here, heb medelijden; ontfermt U mijner".