Boosheid

Boosheid

Ik vind het schrijven van een blog waarin ik de ander meestal meeneem in de woelige baren van mijn leven, leuk om te doen. Naast leuk is het voor mij ook nodig om te doorleven wat ik meemaak en er woorden aan te geven, zodat ik het kan verwerken. Soms is het moeilijk de juiste toon te vinden. De laatste tijd merk ik dat ik nog steeds veel meemaak, maar het moeilijker vind om dit in een blog te delen. Soms is het te persoonlijk. Dan schrijf ik ook liever in de veiligheid van de relatie met God, of spreek ik erover met anderen, mijn vriendin of vrienden.

Hierbij een nieuwe poging om licht te werpen op waar ik doorheen ga. De voorbije week en weken worden gekenmerkt door het doorvoelen van emoties. Daarbij loop ik tegen grenzen aan van anderen. Soms veroorzaak ik een probleem bij de ander. Maar het gebeurt ook dat ík duidelijke grenzen stel. Dat zorgt voor veel beroering op emotioneel vlak. Zoals zo vaak is mijn eerste reactie niet wat God mij wil laten zien met die beproevingen. Want dat zijn het. Ik voel me beproefd. Maar als ik wat verder ben in tijd, merk ik dat het hier om Gods weg met mij gaat. Het is onderdeel van zijn plan met mij. En dat is een hele opluchting. Dat wat er gebeurt in de veilige bedding van zijn weg met mij is. En dat Hij mij helpt om deze fase te doorlopen. Dat biedt hoop.

Als ik op een dag als vandaag in alle rust enige afstand tot mijn situatie krijg, begin ik het helderder te zien. Niet onbelangrijk is daarbij dat ik nu net precies (weer) een boek aan het lezen ben dat mij helpt een en ander te duiden. Dit boek gaat over hoe emoties terug te leiden zijn naar het ‘kind’ in mij. Als ik dit probeer op te schrijven, kost het moeite omdat het best veel en ingewikkeld lijkt. Ga maar na, voor mij betekent vanuit de emotionele opslag (daar waar ik bepaald wordt door emoties van vroeger) die ik heb, dat boosheid een grote uitdaging is. Boosheid was taboe als kind. Laat er deze afgelopen week nu net enkele mensen boos op mij zijn geworden. Als ik schrijf dat boosheid voor mij taboe was, bedoel ik dat ik ook heel veel moeite heb met mensen die boos op mij zijn. Deze dubbele boosheid, zorgt voor veel nieuwe inzichten.

Allereerst werd ik geconfronteerd met mijn eigen boosheid. Ik voelde me heel erg boos op iemand op mijn werk. Het mooie was dat ik misschien wel voor het eerst, niet eerst nadacht dat iemand mijn grens was over gegaan, maar dat ik zonder na te denken gelijk bij mijn boosheid uit kwam. Waar ik voorheen secundair reageerde, was deze reactie primair, buiten mijn denken omgegaan. Eigenlijk is dat al een tijdje een gebed dat ik bid, dat ik vrijmoediger mag zijn. Dat dat ook hier tot uitdrukking kwam was een openbaring.

Het gevolg was dat ik de adrenaline voelde stromen in mij. Energie die eigenlijk nieuw is voor mij. Dus daar is het zoeken in wat te doen met deze gevoelens. Praten helpt, schrijven helpt, in gebed gaan helpt, God schrijven helpt, lezen over emoties helpt, het niet zelf op willen lossen helpt, voelen helpt. Kortom er gaat een heel scala aan zelfhulp bewegen. En dan word ik nu stil. Want dan ga ik kijken waar ik sta. Rechtop is het antwoord, ik val niet om, bezwijk niet maar manoeuvreer door deze nieuwe fase in mijn gevoelsleven heen. En dat is belangrijk, dat ik staande blijf. Dat ik er doorheen raak. En dat bijna zelf kan (met Hem). Dat is de enige afhankelijkheid die mij onafhankelijk maakt. Juist ja de paradox.

Boosheid dus en hoe daarmee om te gaan. Ik las dat het minder belangrijk wordt om aardig gevonden te worden. En dat dat het karakter van de contacten die je hebt verandert. Niet dat ik onverschillig word, maar ook nu ook mijn eigen boosheid voel sta ik niet stil bij wat die ander ervan vind. Ik ben niet langer bang voor die ander. En nu merk ik ook wat de boosheid van de ander met mij doet. Dat is heel verschillend, verschillend in de zin van waar verantwoordelijkheden liggen. Ligt die bij mij, of bij de ander. Dat was een nieuwe ontdekking die ik deed.

Ik merkte dat ik als kind mij verantwoordelijk heb gemaakt voor de boosheid van de ander. Maar dat is een leugen. Waarschijnlijk heeft het iets te maken met mijn reddersrol, of slachtofferrol. Ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen gevoelens. Door mij verantwoordelijk te maken voor de gevoelens van de ander, dacht ik altijd dat ik de ander maar niet boos moest maken. Want die gevoelens die worden op mij geprojecteerd, en die mogen er niet zijn van mij. De ontkenning in de ander van mijzelf. Ik associeer hier wat. Kan er de vinger niet helemaal op leggen. Maar het heeft raakvlakken met wat ik hier schrijf. Dat ik mij altijd wegcijferde, heeft hier ook mee te maken. Toen ik mezelf onzichtbaar maakte, probeerde ik al die ‘boze’ gevoelens van anderen te voorkomen.

Nu is het evenwel anders. Ik zie, of beter, ik voel hoe emoties niet bedreigend zijn. Hoe die te voelen, en te kanaliseren. Ik zie ook ineens hoe de emoties projecties zijn van wat ik als kind ‘leerde’ (dit ging geheel onbewust). Ik zie hoe die emotionele opslag bepalend is op hoe iemand reageert. Dat een zelfde situatie waarin ik boos word, of moet lachen, of mijn schouders op zou kunnen halen, evenveel reacties van anderen hadden kunnen zijn afhankelijk van wat die als kind hebben meegekregen. Dat zorgt er ook voor dat mijn boosheid (de emotie) eigenlijk los staat van de feiten. Namelijk twee mensen met verschillende behoeften. Als een buitenstaander ernaar kijkt, gaat het om die feiten. Maar tegelijk heb je te maken met wat mensen aan emotionele bagage meenemen bij het bespreekbaar maken van behoeften. Zie daar maar eens uit te komen. Uit die kluwen van feiten en emotionele opslag die tevoorschijn komt.

Dat maakt dat ik verantwoording neem voor mijn eigen emoties en die zo goed en kwaad als het kan uit probeer te werken. Ik bedoel daarmee de projecties die ik hanteer. Zo projecteer ik de autoritaire ouder op de ander die zegt: ‘Je hebt geen recht op je gelijk.’ Maar ook de (ouder)-stem die zegt: ‘ Je moet altijd redelijk blijven.’ Allemaal stemmen die ik in een ver verleden in mij heb opgeslagen, stemmen ook door wie ik mij onbewust heb laten gijzelen. Het loskomen vergt moed. Moed die Hij me veelvuldig aanreikt. Waar ik vaak denk het alleen te moeten doen.

Zo beleef ik deze periode. Ik kan het iedereen aanraden. Niet dat het makkelijk is, maar het is mijn weg die tot heling van mijn hart leidt. Het hart waar al die emoties ook opgeslagen liggen. Ik wil leven en ben op weg.