Stilte en storm

Net voor twaalf is het.
Ik liep nog even buiten.
Het is stil op t pleintje.
Kijk om me heen,
geen mensen en bijna geen geluiden.
Geen wind, geen ritselende bladeren.
Geruisloos..

Eerste Pinksterdag loopt ten einde.
Geen geluid, geen wind.
Rust en stilte.

Wat zal dat ooit een ervaring zijn geweest.
Rust alom en ineens de wind horen,
geen palmboom die heen en weer wuift,
geen zand wat opstuift,
enkel het geluid van de wind.
Nu in deze rust van windstilte ervaar ik ineens dat bijzondere..
Stel mij voor hoe het zou zijn dat ik wind hoor
en rust zie..

Over de tongen van vuur heb ik het nu niet.
Dat was ook heel bijzonder,
net als eerder in de Bijbel de brandende braamstruik,
en de drie mannen in de brandende oven..
Brandende vlammen die niets verteerde.
Maar daarover nu even niets.

Ooit ruim zestien jaar geleden stormde het in mijn leven.
Zonder enig aanleiding van ziekte of direct gevolg van hartfalen,
ook niet door een ongeval, overleed mijn man.
Storm, nee, er was geen echte storm, wel een hittegolf.
De storm die er was was geen echte storm,
het stormde wel in mijn leven,
in mijn gezin, en ik bleef rustig.

Nu zo buiten in de rust komt het besef weer boven,
het besef dat die rust van toen,
voor anderen soms onbegrijpelijk,
niet direct alleen mijn rust was,
het was de rust die ik mocht ontvangen.


Morgen, 2e Pinksterdag, het gaat stormen.
De wind waait waarheen hij wil.
Geen mens die de wind kan laten waaien en gebieden,
geen mens die de Heilige Geest kan sturen.
De Heilige Geest kan je soms zo goed 'zien',
de wind kan je soms zo goed voelen.

Ik wens een ieder die zegen van Gods Geest en nabijheid toe..