De test

Wat jaren terug schreef ik een blog over het “empty-nest-syndroom” (“de piijn van niet meer zijn” heette die). Nu is het nest weer vol. Mijn dochter is klaar met haar opleiding, uit Nederland ver- en bij mij weer ingetrokken. Dat is even wennen voor ons alle beiden. Ze heeft wel wat spullen meegebracht dus moeten we de woning wat ombouwen. Hoe ging dat vroeger toen ze hier nog woonde? Komt wel goed... want ze is ook van plan om veel van haar oude spullen die nog hier waren gebleven te ordenen en gedeltelijk ook weg te geven. Heel verstandig. Ga ik ook meedoen.

We hadden de afgelopen dagen al veel lol met elkaar omdat we ook dezelfde soort humor hebben. Heerlijk weer eens zo lachen met iemand. Niet dat ik hier de hele tijd in mijn eentje zat de mijmeren en trist mijn dagen door heb gebracht. Maar door Corona werd gezelschap toch schaars...

In het begin toen ze weg was vond ik het wel moeilijker dan gedacht om aan het nieuwe leven te wennen. Ook aan de vrijheid. Daarvan heb ik ondertussen wel genoten. Alles naar mijn eigen ritme doen. Eten wat en wanneer ik wil. Slapen gaan en opstaan dito. Nu is dat weer ietsje anders – logisch. Nu betekent het weer rekening houden met iemand anders zijn ritme, voorkeuren, manier van doen. Maar het is onzettend leuk zo veel weer te delen, iemand die thuis is wanneer ik naar huis kom. Iemand met wie je gedachten kunt uitwisselen en discusseren. Heerlijk. Boeiend. Vief.

Nu is mijn dochter niet mijn partner en er zijn natuurlijk verschillen in het samenleven met een partner maar toch zijn er ook overeenkomsten. Ik zie nu die gezamelijke tijd als een kans en eigenlijk ook als een soort test voor mij om te kijken of ik überhaupt nog in staat ben om met iemand samen te kunnen leven. Misschien ben ik al te eigenwijs in mijn doen en zijn zodat het maar een irrealistische hoop van mij is. Zou ook een waardevolle inzicht zijn. Maar misschien merk ik ook dat het juist het leven waardevoller maakt als ik het met iemand deel en ga bevestigd de toekomst in. Ben benieuwd.