Leven in het leven

Net als een wandelaar op dun ijs
in mager winterlandschap
ingebedde in dempend sneeuw
wandelen we soms door ons leven,
zetten behoedzaam onze voeten
stap voor stap
alert om niet door het ijs te zakken.

Net als een danser rekken en strekken we onze van de winter vermoeide leden
in een prachtige lente-bedwelming van geurende bloesem.
Gelijk zelf tot leven ontwaakt
donkerheid achter ons latend
dansen we de zomer tegemoet
die ons met open armen ontvangt
omhult met zijn warmte
ons het leven in onze aders pulserend laat voelen –
een bruisend feest van het leven
als of geen einde bestond.

Tot dat we voelen dat de dagen toch korter worden
en de nachten koeler
zo proberen we het te ontsnappen
net als een hardloper die wegholt
een onbekend bestemming tegenmoet
in de hoop nooit aan te komen,
toch wetend dat een eind op ons wacht
de ogenschijnlijke donkerheid die we vermijden
maar door wie we gedragen worden
het licht naar binnen
in een alles omvattende, alles doordringende
warmte van de liefde.

Als de wandelaar, de danser en hardloper
alleen maar vaag vermoedde
wat op ons te wachten stond,
wat er eigenlijk al lang is,
alleen maar sommigen verborgen of niet willend zien,
te hard zijn best doen om door het leven te gaan
in plaats van in het leven te zijn
zo zou ieder ademteug van ieder van ons
een peinzen en verbinden zijn
met de oorsprong
en bestemming
van onze bestaan.