Hoe ga ik met 'de stilte' om?

Sommige subjectieve elementen zijn voor de gelovigen nauw verweven aan Gods nabijheid. Hij wil ontmoet worden in tijd en ruimte. Rust en stilte zijn veelal voorwaarden om je bewust te zijn van Zijn aanwezigheid. Persoonlijk ervaar ik de nachten als genade middelen om mijn ziel bij Hem tot rust te brengen.

Ik raak nooit uitgedacht over begrippen als Gods alomtegenwoordigheid. Zijn liefde voor ons is onvoorwaardelijk. Ik kan echter nooit recht laten gelden aanspraak te maken op Zijn liefelijke aanwezigheid. Gelukkig heb ik de heilige Geest ontvangen als een onderpand van de erfenis die in de hemel voor mij is weggelegd. Door veel aan Hem te denken wordt het voor mij gemakkelijker om met liefde stil te staan bij mensen die mijn levenspad kruisen. Bij deze pandemie ondergaan we ontmoetingen met mensen bewuster als voorheen.

Ik realiseer me wel dat Gods roeping over ons leven verantwoordelijkheid met zich mee brengt over de naaste die ik bij tijd en wijle ontmoet. Ik verlang er naar om een leesbare brief van Christus te zijn. Ziel en geest zijn voor mij de accu's om aangesloten te zijn op Gods krachtcentrale. Gebed en stilte hebben daar ook mee te maken.

Bij het klimmen der jaren denk ik maar al te dikwijls na over wat Paulus zegt: "Wanneer de aardse tent waarin wij wonen afgebroken wordt, weten wij dat we een gebouw hebben bij God in de hemel." Wat een vreugde zal dat zijn, het moment dat ik mijn Heer zal zien. Velen onder hen, die weduwe of weduwnaar zijn, hopen daar hun geliefden terug te zien.

"Nu jaagt de dood geen angst meer aan, want alles, alles is voldaan. Wie in 't geloof op Jezus ziet, die vreest voor dood of helle niet."