Het afgelopen jaar

Het is echt al weer een hele poos terug dat ik een blog geschreven heb, een tijd waarin ik het niet echt makkelijk heb gehad.

Net als iedereen had ook ik natuurlijk te maken met het Corona virus, nee niet schrikken ik heb het zelf niet gehad! Het begon allemaal met het geen handen mogen schudden, wat bijna iedereen toen lachwekkend en belachelijk vond. Maar al gauw was er niets lachwekkends meer aan, ik ben echt heel bang geweest, niet eens zozeer voor mij zelf maar wel dat ik het over kon dragen. Ik werkte toen nog op mijn eigen dagverblijf en hoe kan je dan afstand houden van de kinderen en ouders?

Via een bevriend arts onderzoeker kwam ik er in het begin al achter dat het veel besmettelijker was dan wat iedereen om dat moment nog dacht/ hoopte. Ik was blij toen de overheid de eerste keer besloot dat de scholen en kinderopvang dicht gingen. Een aantal weken later gingen we weer open, met naar mijn mening te weinig informatie. Zelf had ik al een protocol opgesteld voor dat de overheid daar mee aankwam, hoe gaan we de kinderen aanpakken, wat gaan we voortaan anders doen enz.

Er kwamen richtlijnen van de overheid, die elke keer versoepeld waren en zelfs elkaar tegenspraken, langzaam werden de contacten met de kinderen weer als vanouds, een kind heeft knuffels nodig en weet niets van corona. Maar ook ik kan geen fles, of schone luier geven met in acht neming van de 1,5 meter maatregel. Toen alles weer wat normaler werd gingen we weer dicht, maar nu om de reden dat daardoor de ouders meer thuis zouden blijven werken.

Voor mij was dat pijnlijk de 24e december zou ik afscheid nemen van de kinderen en ouders omdat ik had besloten te stoppen met het dagverblijf. Door dat er veel kinderen 4 waren geworden en ik door Corona geen nieuwe aanmeldingen meer kreeg, leed ik verlies en kon ik niet anders dan besluiten te stoppen. Geen Afscheid dus en een heel abrupt einde.

En dan gaat alles ineens heel snel .ik moest immers je ruimte leegmaken, spullen verkopen of opslaan enz. Ook daar kwamen weer heel verschillende emoties bij kijken, naast alle negatieve emoties zoals woede, onmacht en verdriet zag ik ook een mooie toekomst voor mij liggen.

Geen 50-70 uur meer werken, meer rust en structuur in mijn leven, straks een baan hebben en recht hebben op vakantie maar ook op ziek zijn. Oké wellicht klinkt dat laatste voor jullie niet positief maar geloof ij maar dat het heel positief is. Als eigen baas kon ik niet ziek zijn, immers ik had dan een groot probleem, op de eerste plaats had ik geen vervanging (groot personeel te kort op de arbeidsmarkt) en punt twee als ik ziek was en niet kon werken koste dat geld!

Moeilijk was het wel dat ik letterlijk alles moest slopen, en toch met elk stukje wat ik sloopte werd de ruimte minder mijn ruimte waardoor ik het ook steeds makkelijker los kon laten. Na de sleuteloverdracht was ik eindelijk "vrij" , ik besloot mij zelf ook even echt vrijaf te geven.

Wel was ik al aan het solliciteren, maar wel met de intentie dat ik pas aan de slag wilde gaan na minimaal 2 weken niets doen. Inmiddels ben ik .nu ongeveer een maand verder, heb vanaf januari al meerde sollicitatiebrieven geschreven, en ben ik gisteren naar het werkplein geweest..

Op het werkplein waren ze onder de indruk wat ik al allemaal gedaan had, wat bleek ik had nog helemaal niet hoeven te solliciteren! Ze vroeg aan mij "heb je niet even iets meer tijd nodig om bij te komen van alles, wil je niet liever nog even thuis blijven" Ze wilde graag weten wat mijn motivatie was om zo snel weer op zoek te gaan naar werk, ze vroeg of ik mij onder druk gezet voelde of dat het om gebrek aan geld ging?

Ik legde de medewerkster uit dat ik inderdaad het niet erg zou vinden om nog iets langer vrij te zijn maar dat ik begrepen had dat de uitkering die ik nu krijg (corona uitkering) per april op zou houden, en dat ik daarnaast niet iemand ben die graag een uitkering krijg. Vaak gaat een uitkering gepaard met regeltjes van wat je wel en niet mag. Zo moest je eind jaren 80 begin jaren 90 je bankafschriften van de laatste 3 maanden altijd meenemen!

Het gesprek was heel erg positief, ze benadrukten steeds dat ik nog even de tijd mocht nemen, dat ik nog lang niet bij hun was aangemeld maar ook dat ze het positief vonden dat ik uit mij zelf een afspraak had gemaakt. Samen hebben we mijn cv in een moderner jasje gestoken en gekeken wat schrijf je nu wel en net in een sollicitatiebrief, en jeetje wat is er veel verandert daarin!

Ik gaf aan dat ik met kinderen wilde blijven werken, maar (voorlopig) niet meer in de kinderopvang, hulpverlening of het basisonderwijs daar wil ik heen. OOk vertelde ik dat ik vooral naar scholen al heel wat brieven gestuurd had. De medewerkster zei tegen mij, wij kunnen de volgende keer eerst voor u bellen naar een werkgever als waren de werkgever voorbereiden/ warm maken voor u. Toen ik vertelde dat ik nog een vacature had gezien waar ik die dag nog op wilde reageren, zei haar collega "welke school" en ging vervolgens direct bellen. Later heeft hij mijn cv naar ze toegestuurd! zelf hoefde ik niets meer te doen. Nu wacht ik dus op een reactie, zal ik worden uitgenodigd?

Ja ik ben teleurgesteld als ik een afwijzing krijg na een brief die ik heb geschreven en tegelijkertijd denk ik dan is dit niet de plek waar god mij wilt hebben, God gunt mij nog even iets meer rust!

Ik kom er wel dat weet ik, tot die tijd geniet ik van het even niet moeten en pak ik mijn rust. Ik voel en weet dat God mij naar de plek zal brengen waar ik hoor! Er gebeuren de laatste tijd zoveel bijzondere dingen, dat kan geen toeval meer zijn. God wil mij terug naar het begin brengen, terug naar mijn passie. Ik probeer te luisteren naar wat God wil en waar God mij heen wil hebben.

Ik heb zin in wat er komen gaat en zie alles heel positief in, door meer rust en structuur in mijn leven, krijg ik ook meer tijd voor een relatie. Ik voel mij beter en ik zie er beter uit of zoals laatst een ex cliënt van mij zei "wat zie je er goed uit, je straalt gewoon helemaal"

Natuurlijk heb ik ook af en toe een baaldag, een dag waarop ik even alles helemaal zat ben, het liefst onder mijn dekbed duik enz. Ik gun mij zelf ook die momenten, ik mag verdrietig zijn om wat er niet meer is, en dan weer verder!

Elk nadeel heb zijn voordeel zei een bekende voetballer en zo zie ik het ook, of anders gezegd; uit het as zal ik herrijzen.

Geniet allemaal van het leven, ook als de zon nu iets minder voor je schijnt. God heeft een plan voor mij maar ook voor jou! Ook al weten wij niet altijd welk plan en hoe en wanneer hij ons dat laat zien.

zegeningen voor jullie allemaal
Esther