Vergeving

Vergeving


Het gebed dat mij al heel lang vergezeld is ‘Het Onze Vader’. Zoals je misschien weet komt daarin voor: ‘vergeef ons onze schulden, zoals wij ook onze schuldenaren vergeven’. Deze oproep doe ik niet alleen aan God, maar is ook een statement waar ik mij aan probeer te houden elke keer als ik dit gebed opzeg. Toch heb ik het misschien niet te letterlijk genomen. Tot nu.

Vergeving dus, en dan de ander vergeven zoals ook mijn schulden vergeven worden. Kan ik dat? Tot nu toe eigenlijk niet. Ik vind het moeilijk om mensen die bepaald gedrag vertonen te vergeven. Meer specifiek heb ik het over klagende mensen. Ik had een hartgrondige hekel aan dit gedrag. Maar hoe zit dan dan precies als ik het heb over ‘had’?

Ik ben bij mezelf te rade gegaan. De volgende zin uit een heel oud boek hielp mij daar dinsdagavond bij. “ Wees in plaats daarvan vriendelijk en liefdevol voor elkaar. Vergeef elkaar, zoals God jullie zonden heeft vergeven om wat Jezus Christus voor je heeft gedaan.” (Ef. 4:32)

Dat stond er en ineens begon dat tot mijn hart te spreken. Al die keren dat ik mensen aankijk en een oordeel over ze heb, klopt dat wel. Is dat Bijbels? Ik denk van niet. Ik had het erover met een vriendin van mij. Hoe doe jij dat dan vroeg ik haar. Ik zie dat er op ieder mens een vernislaag zit zo vertaalde ik wat ze zei. Die vernislaag daar houd ik rekening mee, zei ze. Ik noem dat een overlevingsmechanisme, datgene dat die persoon laat zien aan gedrag waardoor het heeft kunnen overleven in de jonge jaren. Vanuit die vernislaag kan ik mensen vergeven.

Mijn vriendin zei het eerder ook al: “Wat zegt het over jezelf dat je zo’n moeite hebt met vergeven?” Ik denk dat ik hele hoge eisen aan mezelf gesteld heb. Streven naar perfectie. Niet de gebrokenheid omarmen van mezelf. Niet de perfectie van imperfectie omarmen. Dat kan alleen maar verwrongen beelden van mezelf opleveren, waarin ik het altijd heel goed heb willen doen. Geen mildheid naar mezelf heb. Misschien wat streng ben voor mezelf. Dat over mezelf te zeggen is nog steeds best lastig. Ik doe het graag goed. En de ander mag het dus niets minder doen dan ik mezelf opleg.

Terugkomend op het bijbelgedeelte. Toen ik dat las zag ik ineens hoe de vruchten van de Geest ‘verborgen’ zaten in de eerste van de twee zinnen uit Efeze 4:32. Vriendelijkheid en liefde is een verlangen waar ik dagelijks voor bid. En, ik mag vergeven zoals God doet om wat Jezus Christus heeft gedaan. Hij stierf voor mijn zonden. Ook voor mijn onbarmhartigheid. Ik heb dan nog een lange weg te gaan. Een weg die mij deze dagen leidt langs vergeving. Bewust worden van wat er voor mij gedaan is door Jezus Christus uit genade, daar hoefde ik niets voor te doen. Ik hoef het alleen maar aan te nemen. En juist dat is nu zo moeilijk. Ik wil werken, verdienen. Ik wil niet zo maar iets krijgen, zoals Jezus geeft. Zo maar omdat Hij dat wil.

Waar ik mensen de maat neem zonder dat ik ook meer iets gedaan heb om dichter bij de ander te komen. Net als die vriendin probeerde ik vanochtend iemands vernislaag te zien. En... het lukte. Het bracht mildheid naar boven. Niet dat ik ieder mens oordeel. Maar ik denk al gauw iets negatiefs over mensen. Als dat nog gevoed wordt door daden die me niet aanstaan is mijn oordeel daar. En mijn vermogen om te vergeven in geen velden of wegen te bekennen. Dat is niet wie ik wil zijn.

De kern van wat ik hier schrijf ligt in mijn oordeel over mezelf. Oordeel ik niet te hard over mezelf? En hoe verhoudt zich dat tot het vertrouwen in Jezus wat ik aan het leren ben? Ik kan ze niet los van elkaar zien. Vertrouwen in God, vertrouwen in de worsteling van mezelf en vertrouwen in de de worsteling van de ander. Die drie wil ik niet los zien van elkaar. Zien dat vergeving in de juiste condities kan wortelen: een groen vertrouwensveld.