Oude angsten op een hoop

Oude angsten op een hoop


Het was dinsdag, mijn vrije dag. Ik deed allerlei nuttigs, boodschappen, wandeling, lezen, was draaien/ ophangen. Maar tegelijk realiseerde ik mij met het versturen van een sollicitatie hoe mijn leven eigenlijk vaak behangen is met angst. Langs mijn lijf spelen grote en kleine angsten op. Zomaar in het dagelijks leven, angst voor het nieuwe dat vervlochten is met het oude.

Dat werkt als volgt. Ik heb een groot verlangen om nieuw werk te gaan doen dat beter aansluit bij mijn passie en talenten om mensen te begeleiden. Ik kan verschillende redenen verzinnen waarom ik daar ja tegen zeg. Het voelt allereerst als het inlossen van mijn roeping hier op aarde; mijn naaste te dienen en daarmee God. Ik krijg energie van dit soort werk. Het past heel goed bij mij, ik maak makkelijk contact met mensen en de verbondenheid die het gevolg ervan is doet mij goed.
Op mijn huidige werkplek heb ik contact maar dit contact blijft oppervlakkig en heeft geen doel op zich. Dat heeft de vacature bij de GGZ waarnaar ik solliciteerde wel. Daarbij zie ik dat de functie en persoonseisen mij op het lijf geschreven zijn.

Tot zover de pluspunten. Maar er is ook een nee die meespeelt en zich in mij manifesteert. Die zegt dat het werk te ver weg is en veel reistijd kost. Dat je misschien niet alle competenties hebt om te slagen. Dat ik misschien niet overweg kan met de problematiek. Dat ik minder vrije tijd heb. Dat ik het werk niet aan kan. Kortom allemaal nee’s die zich ook op de weg naar de nieuwe vacature voordoen.

Nu was ik in het boek ‘Ik k en mijn ikken’ bij het laatste hoofdstuk beland. Het gaat over Voice Dialogue, een gezamenlijk verkennen en ervaren van subpersonen. ‘Je leert staan tussen tegengestelde kanten van jezelf, ze beiden te omarmen, en te ontdekken wat waardevol en acceptabel is in elk van hen. Het levert ook energie op, want het is vermoeiend om de onderdrukte kanten eronder te houden. Het kost kracht om de kofferbak dicht te houden.’
Dat staat er in het boek met een uitgeschreven voorbeeld van een sessie met Mirjam. Maar waar ik bij wil stilstaan is hoe Voice Dialogue in je eentje kan toepassen.

Die gaat als volgt; ‘Formuleer de vraag waar je antwoord op wil hebben. Ga precies in het midden van de bank zitten. Aan de ene kant, bijvoorbeeld links zit ‘Ja, ik doe het’ met al zijn gedachten en gevoelens, rechts zit ‘Nee, ik doe het niet.’ Ga na welke kant op dat moment het sterkst aanwezig is. Als dat de ja-kant is schuif je naar links.

Concentreer je op die stem en laat hem helemaal uitpraten. Dat kun je hardop doen of in gedachten. Je zult merken dat ‘nee’ al gauw begint te trekken - negeer dat voor een tijdje. Het is juist belangrijk om wat langer dan gewoonlijk letterlijk stil te staan bij één kant. Schrijf daarna op wat deze kant heeft gezegd.

Ga nu aan de rechterkant zitten, de nee-kant en doe hetzelfde.

Ga dan weer in het midden zitten om je Bewuste Ego, jouw ikkenmanager, aan het woord te laten. Maak je los van alle gedachten en gevoelens links en rechts. Kijk er onbekommerd naar, constateer dat het allemaal van jou is en allemaal waar. En kijk wat links en rechts voor waardevols te zeggen hebben over jouw vraag. Wat concludeer je zelf tenslotte? Ligt er ergens een compromis?’

Ik heb dus de eerste twee stappen doorlopen, mijn Ja’s en mijn Nee’s. Nu dus de ikkenmanager aan het woord laten. Die klinkt misschien als volgt: Als je je hart wil volgen, en iets nieuws wil oppakken kost dat iets. Het is afscheid nemen van dat wat was, dat is rouwen omdat wat er niet meer is. Tegelijk komt er iets nieuws voor in de plaats. Jij wilt graag energie krijgen van je werk en een hoger doel nastreven. Dat je niet alles weet, is logisch. En dat je angst voelt als je iets nieuws wil beginnen ook dat is logisch, dat is heel normaal. Het is een feit dat je minder vrije dagen hebt. Telkens als ik denk aan wat ik ervoor terug krijg is het dat alleszins waard; een motiverende omgeving. Dat is de motor die alle weerstand doet verbleken.

Het gevoel van angst is ook gebaseerd op ervaringen uit het verleden. Uit een verleden dat ik niet de kennis had die ik nu heb. Ik ben een ander persoon, dan ik toen was. Dus de angsten mogen er zijn, maar staan los van deze ervaring. Ik ben rijk aan nieuwe ervaringen en heb een rijk gevuld leven. Die balans gebruik ik elke dag samen met Gods rijke zegen. Hij laat me niet los en ik Hem niet.

De angst die bij mij een duidelijke functie had, is niet meer nodig. Ik erken hem wel als zodanig, bedank hem voor wat hij eerder voor mij deed maar zeg hem dat ik hem nu niet nodig heb. Dat ik vertrouwen heb in mezelf. Er mag wezen en waardevol ben, en dat het heel moedig is om in al mijn kwetsbaarheid mensen te begeleiden vanuit wat ik aan den lijve ondervond. Daar is een flinke portie moed voor nodig. Daar wil ik bij aansluiten, niet bij angst. Die keus maak ik, heel bewust. Ik ga erover in gebed.