Spiegelbeeld zeg eens even

Spiegelbeeld zeg eens even


De drie stappen die ik zei te beschrijven houd je te goed. Waar ik hier in deze blog op in wil zoomen is het spiegelbeeld. Ik zou bijna zeggen het spiegelbeeld van onze ziel, van mijn ziel. Hoe beweegt dat? Het staat er wat cryptisch. Een spiegelbeeld dat beweegt, bij mij zeker. Hoe dan? Ik zal het uitleggen hoe het voor mij werkt.

Jaren geleden verzon ik een spreuk, die ging als volgt: ‘In ieder ander leert een opmerkzaam iemand zichzelf kennen. Overtuigt als ik was dat ik door de ander mezelf kon leren kennen. Op het moment dat ik dat schreef, zal de aanleiding geweest zijn dat ik juist meer leerde over de relatie met mijn medemens. Maar vooral het geheim voor mij dat in de ander te vinden is.

Met het laatste boek ‘Ik k en mijn ikken’ wordt wat ik jaren geleden schreef ineens waarheid. Ik ga het proberen uit te leggen. De subpersonen of ikken die ieder bezit, zorgen ervoor dat ik me op een bepaalde manier verhoudt tot de ander. En dat mijn houding invloed heeft op de houding van de ander. Het zijn vaak tegengestelden, bijv de Onafhankelijke en de Afhankelijke.

Als het over gedrag gaat kan het zijn dat als ik heel afhankelijk gedrag vertoon de ander juist heel onafhankelijk wordt, al naar gelang ik als kind leerde. Het gaat erom bewust te worden van deze subpersonen. Maar meer nog naar datgene wat het tegenovergestelde is. Want dat is mijn schaduwkant, mijn uitdaging. In het boek gaat het over de verstoten kant. Ik toetste de theorie aan een praktijkvoorbeeld en dit ging als volgt.

Ik erger mij aan iemand. Dus vroeg ik mij af, wat doet diegene. Welke subpersoon irriteert mij in hem. Ik moest bekennen dat ik hem langdradig vond en erg veel ruimte dus in voelde nemen tijdens gesprekken. Toen ik mij dat bewust werd, keek ik wat dat met mij te maken had. Ik ben meer de Daadkrachtige, Bescheidene, daartegenover staan ikken als Lankmoedige en Groots. Tot zover de bewustwording van de ikken, de subpersonen. Wat zei dit over mij?

Ik merkte dat ik lankmoedigheid en groots leven niet tot mijn kwaliteiten reken, ik verafschuwde ze zelfs. En daarmee de ander. Waar ik vaker over schrijf is dat ik mij altijd weggecijferd heb, en laat dat nou net zo’n Bescheiden houding tevoorschijn toveren. Als iemand dan veel ruimte in neemt irriteert mij dat. Immers je ‘hoort’ toch bescheiden te zijn. Wat mijn uitdaging is, is om iets van die uitdaging toe te laten waardoor de kracht van het negatieve bindingspatroon (zie vorige blog) afneemt. En er een positief bindingspatroon kan ontstaan. Want wat ik klein houd in mezelf kost niet alleen heel veel energie, het zorgt ook voor onnodige irritatie. Ik mag dus best wat meer ruimte innemen soms, en ik mag wel wat geduldiger zijn soms. Ik hoef het dan niet te doen als die ander, maar de lading die ik aan mijn mening hang zwakt erdoor af. Er komt ruimte. Ik ontken mijzelf niet langer. Want, ik zeg het nog eens, daar gaan bergen energie in zitten. Vandaar ook dat me dit zo aanspreekt.

Wat ik klein houd, wordt groter, de paradox klopt ook hier. Terug naar de spreuk. In ieder ander leer ik, als ik opmerkzaam ben, mezelf kennen. Dat klopt dus als een bus. De ander is de belichter van mijn schaduwkanten. Van ikken die ik in mezelf verstoten heb. Nu zie ik het als mijn taak nu en dan, net als gisteren, één van die ikken in het licht te brengen. Om op die manier mijn energie vrijelijk te laten stromen. En als klap op de vuurpijl minder snel te oordelen over de ander. Dat is de bonus die er aan dit inzicht vast zit. En dat is mooi meegenomen nu er waarschijnlijk weinig vuurwerk zal zijn rond de jaarwisseling.

(Boek ‘Ik k en mijn ikken’ door Karin Brugman, Judith Budde en Berry Collewijn)