Stilstaan in stromend water

Stilstaan in stromend water


Ik las de laatste blog van Willem Anne en er maakte zich een gedachte van mij meester: ‘Hoe kan ik Gods Geest ervaren? En wat moet ik dan doen, of misschien juist laten?’ Zomaar wat vragen die mij deze dagen tegemoet komen.

De afgelopen week was ik het ‘studeren’ in een boek over emoties wat moe aan het worden. Zo erg zelfs dat ik er even afstand van moest nemen. Wat is het dan heerlijk dat ik in het weekend met mijn vriendin kon praten over deze en andere gevoelens die mij de voorbije week bezig hielden. Ik denk dat het te maken heeft met mijn valkuil, te snel te willen gaan om maar zoveel mogelijk op te nemen. De angst die eraan ten grondslag ligt, vind ik maar moeilijk te doorgronden. Waarschijnlijk iets met ‘missing out’, het gevoel tekort te komen.

Waar het mij om gaat is dat ik het gevoel heb alles los te moeten laten. De kennis die ik opgedaan heb over emoties en die mij op een golf van nieuwe, waardevolle ervaringen liet ‘surfen’. Vooruit. Met dat besef blijkt dat ik kennis opgedaan met het hoofd ook ergens in mijn lijf dien toe te passen. Dat is het gevaar met kennis, het is een hoofdzaak op twee manieren, letterlijk en figuurlijk. Terwijl veel van het voelen in de buik wordt gedaan.

Toen ik die veilige, motiverende vriend ineens even naast me moest leggen, wist ik even niet wat ik met mijn gevoelens aan moest. Ik had het afgelopen weekend wel prachtige gesprekken en het was een top-weekend, maar vandaag werd ik toch weer met een knagend gevoel van onbehagen geconfronteerd. Dus op onderzoek. Dan helpt het mij soms om contact te zoeken, naar buiten te gaan, even afleiding te zoeken, te lezen, en te bidden. Het zijn allemaal ingrediënten die er langs gekomen zijn deze ochtend. De blog van Willem Anne vormt daarin ook een wegwijzer; Gods Geest.

De afstemming op Gods Geest was in het laatste boek dat ik over emoties las niet aanwezig. Het gaat over hoe met emoties om te gaan op het werk. Terwijl in het vorige boek van dezelfde schrijfster dit wel het geval was. (Ik zoek naar verklaringen, duiding.) Toen ik Wims Blog las dacht ik opeens, maar hoe raak ik weer afgestemd op Gods Geest in mij. Meestal doe ik dat door even stil te gaan zitten mijmeren en mij af te stemmen op wat er van binnen te voelen is. Samen met de gedachten die er dan opborrelen, vormt zich dan het pad dat mij het stromende gevoel van de laatste weken geeft.

Afgelopen weekend zei mijn vriendin ook iets dat is blijven hangen: ‘Wat heb jij naast het lezen van boeken voor anderen dingen?’. Een antwoord dat ik gaf was, het stokken van de communicatie om nieuw vrijwilligerswerk te gaan doen. Na een telefoontje van mijn kant wacht ik in de regel af. Toch ligt daar misschien de kiem van mijn onvrede, ik ben niet ‘in controle’. En daardoor voel ik mij onmachtig en slachtoffer; afhankelijk.

Het idee voor nieuw vrijwilligerswerk dat ik heb, is echter eenvoudig en makkelijk toe te passen. Ik heb lange tijd al gewacht op het juiste moment en de juiste gelegenheid. Wat ik hiervan leer is doortastender op te treden. In meer of mindere mate de leiding te nemen. Voor iemand die zichzelf altijd wegcijferde, is initiatief en leiding nemen niet de meest voor de hand liggende actie. Toch is dat wat ik nu leer.

En zo kom ik uit bij wat mijn leven weer stromend kan maken. Schrijven doe ik daarbij ook. Dat is mijn wegwijzer uit het moeras waar ik soms in beland. Een stok die een ander mij aanreikt, en waarin ik anderen nodig heb die mij vlot trekken. Anders is het net als in een moeras steeds dieper wegzinken in datgene dat er om mij heen is. Zelfreflectie en kwetsbaarheid blijken eens te meer mijn vrienden.

Er is echter nog een vraag die er speelt. Hoe kan ik afgestemd blijven op mijn emoties? Op datgene dat zich in mijn gevoelswereld aandient, ook als ik er niet over lees? Voelen is het antwoord. Stil gaan zitten, en voelen. Dat, en bidden. Er tenslotte over schrijven. Dat geeft mij helderheid. En het besef dat een beek nog steeds een beek is, ook als het water soms even stil lijkt te staan.