Bloot

Zo voel ik me op dit moment omdat ik werklui in mijn woning heb. Nieuwe deuren krijg ik. Veel lawaai, veel stof maar ook bijna geen plaats om me terug te kunnen trekken. De twede dag al. En de twede keer al dit jaar omdat ik wat maanden terug ook nieuwe vloerbedekking in een kamer heb gekregen. Wat minder lawaai maar daarvoor moest de hele kamer wel leeg gemaakt worden...

Nou ik lijk net een mopperaarster en dat ondanks ik het toch straks zo mooi heb. Klopt wel. Maar de weg ernaartoe voelt wel als een zich blootleggen. Verhuurdster en werklui die een inkijkje krijgen hoe ik leef. Voelt niet zo prettig. Met de werklui heb ik al beroepsmatig samengewerkt. Het zijn aangename mensen maar dan vermengt zich privé en beroep wel heel sterk. Heel raar maar daar moet ik me dan eroverheen zetten.

In zulk een situatie merk ik dan nog erger hoe belangrijk het is om zich veilig te voelen. En als je eigen thuis dan niet meer als thuis voelt is dat heel naar.
Tsja, zo klaag ik maar door terwijl tienduizende van mensen over de hele wereld al lang geen thuis meer hebben, zich nergens veilig kunnen voelen en ook geen hoop hebben dat het overmorgen weer anders is integendeel tot mijn situatie. Daar moet ik me toch even ervan bewust maken om een beetje het perspektief niet te verliezen. Dat helpt wel en zo is het vaak in het leven – de ene “waarheid” staat naast de ander. Die spanning of ambivalentie moet ik weer steeds opnieuw leren uit te houden.

En bovendien heb ik me al lang blootgelegd – aan God. Hij kent me van binnen en buiten. En bij Hem voel ik me het veiligst.