't Dreigingsniveau - de Roep van de afgrond.....

Op een gegeven moment word je er dood-misselijk van, al die talk shows rond Corona. En, onwillekeurig laat je je er toch steeds weer door mee slepen, het nieuws achter het nieuws, enzovoorts. De koppen in de krant liegen er niet om; overal somberte. Er is dringend behoefte aan een nieuwe krant, die alleen de leuke dingen doorgeeft.

Ik woon nu al weer zo'n anderhalf jaar in onze flat in Arnhem Noord, de zevende etage met een briljant uitzicht, zowel over de Veluwe als de vergezichten over de Rijn en het Rijk van Nijmegen.
En toch, wanneer ik om zeven uur 's morgens onze krant uit de brievenbus wil vissen, dan heb ik eerst een kort traject van dertig meter over het voetpad te lopen, afgeschermd door een balustrade van 1.30 meter, richting de lift. Om en nabij maak ik een keer of tien per dag dat loopje. Van de voordeur naar de lift en van de lift naar de voordeur, en steeds neem ik iets van een duivels stemmetje waar: 'Spring over die balustrade'.
Ik kan het niet helpen, maar soms bespringt je de gedachte, ben ik nou een beetje 'gek' aan het worden. Ik raak er aan gewend zulke gedachten te pareren.
Ik denk aan Jezus die verzocht werd door de Boze. Die neemt Hem, vanuit de woestijn mee naar de tinnen van de tempel, en fluistert in Jezus' oor: 'Als U Gods Zoon bent, spring dan naar beneden. Er staat toch in de Boeken 'God zal zijn engelen de opdracht geven dat ze U op hun handen moeten dragen. Dan zult U uw voeten niet aan een steen stoten.' Jezus pareerde deze satanische aanval met te zeggen: 'Er staat ook in de Boeken; 'Je mag je Heer God niet uitdagen'.
Met Jezus in gedachten verkeer ik niet in slecht gezelschap.

Zijn zulke gedachten nu inherent aan hoogtevrees? Af en toe krijgen we bezoek en soms maak je mensen mee die zich bijna stijf tegen de muur drukken om van de voordeur naar de lift te lopen.
Bij wijze van spreken kan de angst om Corona te krijgen je ook bespringen. Als gelovige zijn we er van doordrongen, dat ons leven in Gods hand is. Wanneer ik morgenvroeg in de bus stap, dan heb ik m'n mondkapje op en af en toe denk ik bij m'n bezoekjes aan de buurtsuper: 'Doe je mondkapje op', wanneer het druk is in de winkel. Ook met dit vreemde virus zul je de Heer God niet uitdagen. Wij distantiëren ons van de virus-waanzin. Het is er wel degelijk. Onze tijden zijn in Gods Hand en Hij wil ons beschermen en tegelijk leef ik voorzichtig.

Deze dagen komen er in het gehele land gedurende tien dagen gelovigen bij elkaar om te bidden. Ik denk terug aan naoorlogse dagen dat een landelijk gemiddelde van misschien wel zeventig procent ter kerke ging. Nu zal dat zo iets zijn van tien procent. De laatste generatie is het zicht op God en Zijn dienst kwijt geraakt, alles is vervaagd. Kan het misschien zijn dat Hij soms z'n bescherming weg neemt voor een wereld die geen rekening meer met Hem houdt? Jezus zegt: 'Wanneer de Zoon des mensen komt, zal Hij dan nog geloof vinden op aarde?'
Ik werd vanmorgen wakker met het lied: 'Ik klem mij vast aan dat ruwhouten kruis'. Met Hem aan mijn zij zal ik niet vrezen. God en ik vormen de meerderheid.