Gedachten en gevoelens

Gedachten en gevoelens

Gevoelens en gedachten zijn voor mij twee fenomenen. Ze spelen een grotere rol in mijn leven dan ik ooit heb kunnen bevroeden. Ze beïnvloeden mijn leven dag na dag, uur na uur. Alles draait bij mij deze dagen steeds meer om bewustwording. Bewust te worden van de gedachten die ik denk. Bewust te worden van de gevoelens of emoties die er door mij heen gaan. Is dat vermoeiend? Nou nee, eerder heel interessant want ze waren er altijd al maar ik gaf ze nooit de aandacht die ze nodig hadden.

Het stilstaan bij mijn gedachten heb ik eigenlijk voor het eerst gedaan toen ik stil werd en mediteerde. Niet dat ik dan nog steeds doe, maar ik hield er wel een nieuwe wijsheid aan over; het kijken naar gedachten. Zodoende leerde ik over de kwaliteit van mijn gedachten.

Laatst nog las ik dat gedachten op zich niet slecht zijn, maar het gaat er vervolgens wat wij mensen met die gedachten doen. Dat heb ik vaker gelezen, maar nu begreep ik ook wat dat in mijn dagelijks leven betekende. Namelijk dat ik bepaal welke kleur mijn gedachten krijgt. Een gedachte wordt namelijk pas zwart als ik er op doorga. Dat gebeurt bijvoorbeeld als ik naar een aantrekkelijke vrouw kijk, dan kan ik kiezen om die gedachte te hebben, die te signaleren en er vervolgens voor te kiezen dat ik die gedachten nu eenmaal krijg als man met een gezonde hormonale huishouding. Dat is alles. Maar ook niet meer. Elke gedachte die ik erop laat volgen komt van satan die twijfel wil zaaien in mijn trouw aan mijn vriendin. Die stop ik dan ook resoluut.

Het is een hele nieuwe manier van denken. Zo reed ik afgelopen week met de bus naar de stad en aangezien ik geen smartphone heb die mij onderweg afleidt, kijk ik dan naar buiten. Ik werd mij bewust van mijn gedachten tijdens deze rit. Ook hoe ik gedachten over allerlei mensen had, passagiers maar ook mensen die ik buiten zag. Ineens viel het kwartje, want in de tijd dat ik eigenlijk altijd vol gedachten was van anderen kon ik nu kiezen om iets anders te doen.

Wat ik wil zeggen is dat ik nooit stil stond bij die verschillende momenten. Ik moet ineens denken aan hoe ik dat doe als ik thuis ben. Dan ben ik vaak alleen en dan laat ik gedachten opkomen als ik stil ga zitten. Soms voel ik dan dat ik mij met Gods Geest verbind, de gedachten die dan komen voelen als leiding. Juist in de stilte. Het is een afstemmen op Gods Geest met mijn gedachten.

Dit schrijvende denk ik dat er dus naast die al maar voortrazende automatische piloot er een andere bestuurder aan de auto van mijn gedachten mag staan; ik. Als je zoals ik nooit stilstaat bij je denken, dan denk je de gedachten zoals je die altijd doet. Daarom daag ik je uit, sta eens stil bij wat je denkt. Het maakt niet uit waar je bent. Sta stil. Geef jezelf de kans om eens 5 minuten te kijken wat je zoal denkt. En bedenk dan of je je gedachten bent of niet. Ik wel, ik ben nog steeds mijn gedachten. Maar er komt ruimte om het stuur in handen te nemen. Wat daarmee samen gaat is verantwoording nemen voor je leven. Want naar mate je een keuze kunt maken in wat je denkt, groeit automatisch je autonomie. Die aanname is voor mij, dat bedenk ik mij nu.

Zo nam ik je mee in de kwaliteit van het denken. Iets mysterieuzer en complexer is er misschien niet. Dan dat andere fenomeen, de emoties of gevoelens. Misschien even mysterieus, maar niet minder interessant. Ik onderzoek die ook steeds vaker. Leg steeds vaker de relatie met wat mij als kind geleerd werd. Of misschien beter wat mij als kind verboden werd. Die boodschappen die mij als overlevingsmechanismen ‘verder’ hielpen echoën nog steeds na in mijn gedrag.

Zo probeer ik steeds vaker te voelen als mij iets overkomt. Dat is nog niet eenvoudig. Ik heb als kind geleerd om allerlei gedrag weg te moffelen, omdat mijn opvoeders er simpelweg geen raad mee wisten. En nu steeds vaker leer ik stukje bij beetje om de gevoelens die er zijn te beschrijven. Vaak doe ik dat door ze in gebed te brengen. Vaak weet ik me geen raad. Kom ik via allerlei kronkelwegen en ontkenning toch bij een zekere vorm van verlichting. Maar evenzo vaak krop ik mijn emoties op bang om er pijn mee op te lopen als ik ze net als het kind van vroeger vrijelijk poog te uiten.

Het is een lange weg en toch het is Gods weg met mij. Ik zie dat God mij in kleine porties zelfkennis meegeeft. Hij mij wil leren waar ik met alles wat ik leerde heen moet. Stukje bij beetje leer ik. En daar ben ik zo dankbaar voor. Elke dag weer zijn er mogelijkheden om te leren, elke dag is een mogelijkheid om te helen. Die boodschap neem ik met beide handen aan.