Rijzende ster (Summer Blog wedstrijd)

Rijzende ster

De laatste tijd nu ik in de vakantieperiode zit en meer tijd heb dan anders, kijk ik veel om mij heen. Dat niet alleen, ik luister ook; zoals nu een zoemende bromvlieg, het gekir van een koolmees, een enkele auto, het ruisen van de wind.

Ik kijk uit op een boom, een berk met van die zwierige takken met fijne blaadjes en het meest kenmerkend de witte bast. Maar ook een 15-meter hoge eik staat pontificaal hier op het terrein. Hier huizen elke dag vele, vele vogels in allerlei soorten en maten. Zelfs zagen we niet ver boven ons een nestje met jongen.

Gisterenavond toen het ronduit zwoel was en helder, genoot ik van een sterrenhemel bijna tot aan middernacht. En mij zo verwonderend over mijn eigen nietigheid stelde ik mij voor dat ik net als vele anderen nu op de planeet aarde leef, ieder met zijn eigen ding. Het was niet alleen zeer aangenaam weer op dat late tijdstip, maar voor de eerste keer in mijn leven zag ik een vallende ster. Precies op het stukje hemel waar ik zat te kijken, zag ik een streep met aan het eind de stip die de ster was.

Vroeger toen ik nog niet geloofde zou ik uit bijgeloof een wens hebben gedaan en daar ook in geloofd hebben, maar nu gebeurde er iets anders. Ik moest denken aan Salomo hoe hij God vroeg om wijsheid toen God hem vroeg wat hij het liefst wilde, wijsheid dus waarmee hij een lange periode regeerde. Tegelijk dacht ik, maar ik mag God elke dag alles vragen wat ik wil. En Hij zal voorzien. Dat is het mooie, ik hoef niet te wachten op een vallende ster, God voorziet in alles. Ik mag alles vragen.

Op die vragen is ook een gedeelte van mijn dagelijkse gebeden gebaseerd. Ik vraag dan van alles voor mijzelf, en voor anderen. En vaak worden mijn gebeden verhoord. Het gaat er wel om het juiste gebed te bidden. Of beter, het juiste te formuleren. Want een vraag kent vele nuances. Zo kan je vragen om de honger in de wereld op te lossen. Maar misschien is dat buiten wat Gods wil is.

Steeds vaker kom ik tot de conclusie dat het om de juiste woorden gaat. En er ook zoiets is als vasthoudendheid. Daarbij opgeteld dat ik niets van de grootsheid van God begrijp en mijn gebeden stranden in goede voornemens. Voornemens die natuurlijk uit een oprecht hart komen zo dacht ik lange tijd, maar vooral ook de leiding van Gods Geest miste. Dat is toch wel de crux geweest. Mij laten leiden in gebed. Bidden met dat wat er boven komt. En dan ook het juiste bidden.

Waar ik ook niet omheen kan, is dat ik mijn gebeden terugkoppel. Dat ik kijk of dat wat ik vraag ook uitgekomen is. Vaak wel merk ik, en dan neem ik dat al gauw als vanzelfsprekend aan. Jammer want het is iets waarmee ik God kan eren. Iets waar Hij behagen in schept. Niet dat ik het moet doen, maar het maakt de relatie beter. Het geeft voeding aan de relatie. God laten zien dat ik Hem zie, zoals ik dankbaar ben als ik gezien word door Hem.

Zo kwam ik vanuit het om mij heen kijken, via de vallende ster uit op bidden. Wat ik ook zou kunnen zeggen is dat de vallende ster leidt tot de rijzende ster in mijn leven; God.