Op weg naar me zelf

Ik dacht altijd ik moet zo worden zo als God me gedacht heeft. Wat het precies in hield wist ik niet maar er waren ook boeken met dit onderwerp. Dus was ik niet die einige die daarmee bezig was. Het ging om verandering. Blijkbaar was ik niet goed zo als ik was. Het kon beter. Ik moest mijn best doen. Wat vermoeiend. Uiteindelijk vechten tegen windmolens. Mijn opvoeding heeft dit gevoel of idee over me zelf zeker ook bevorderd. Waarschijnlijk herkenbaar voor vele.

Maar dat geloof ik niet meer. Dat wil ik niet meer geloven want dan klopt het evangelie niet. Ik ben al lang van God geliefd en namelijk zo als ik al ben en niet als een toekomstige iemand. Ik hoef niet te veranderen of dingen doen om God’s liefde te verdienen. Dat kan niemand. Dat zijn menselijke redeneringen. Zo als we als mensen zijn en handelen zou dat niemand van ons verdienen zeker naar menselijke standaards.

Maar God kijkt met andere ogen naar ons. Met Zijn ogen van liefde. Het is al gebeurd de grootste liefdedaad ooit. We hoeven alleen maar nog ja te zeggen en aannemen dat we al lang aangenomen zijn. We zijn al hoe Hij ons gedacht heeft. Hij heeft ons al lang bedacht voordat wij konden denken.We hoeven niet te veranderen. Ik hoef niet te veranderen voor Hem. Tenminst niet om van Hem geliefd te worden maar misschien om hier een beter leven te leven met mijn medemensen. Of dingen in mijn leven veranderen om dichter bij Hem te zijn en blijven dus ook dichter bij mijn eigenlijk zelf.