De misbare

Kort geleden laz ik het boek “De misbare” van de Zweedse schrijfster Ninni Holmqvist. Het gaat over de Zweedse maatschappij in de toekomst hoe ze zich zou verder kunnen ontwikkelen. De maatschappij bestaat dan uit “misbare” en “onmisbare” mensen. Je hoort bij de misbare als je niets aan de maatschappij toevoegt. Dus geen kinderen hebt, single bent of een kunstachtige beroep uitoevent. Dan wordt je op je 50ste verjaardag opgehaald en naar een centrum gebracht waar al de andere misbare verder leven tot de zo genoemde eindgave. De misbare zijn in principe levende proefkonijnen voor medische en psychologische onderzoeken en op gegeven moment beginnen ze ook verschillende organen te doneren voor “waardevollere” mensen, mensen dus die wel iets aan de maatschappij toevoegen volgens de nieuwe ethische maatstaven.

Als je zo een boek in tijden van corona leest, wordt je niet echt vroolijker van - geef ik toe. Maar ik vind het wel soms boeiend over zulke dingen na te denken. Ook of juist tijdens corona want we zien wel hoe de maatschappij door deze nieuwe situatie ook veranderd wordt.

Door de corona crisis worden we ook met ethische vragen en keuzes geconfronteerd over wie we normaal gesproken liever niet willen nadenken. Wie mag leven – de jongen of de oude? Wie heeft voorrang met de behandelingen? Uiteindelijk kan en vooral wil ik me echt niet voorstellen dat zulk een maatschappij wie ze in dit boek geschetst wordt ooit in het echt gaat ontstaan. Maar wie had zich kunnen voorstellen dat we allemaal met maskers gaan rondlopen – tenminste hier in Duitsland? Maar hoe heet de reclame in Nederland? Laten we allemaal goed naar elkaar omkijken. Die vind ik wel een goede.